'Geconfronteerd worden met je eigen verwardheid is natuurlijk allesbehalve fijn'

Een week op vakantie naar Malta. Even niets moeten, geen werk en geen school. Heerlijk zou je denken, toch? Maar toch zit ik hier met een bezwaard hart, ver van thuis, ver van mijn vader. Zoals in mijn vorige blog te lezen was, ging het even niet zo goed met hem. De ontstekingswaardes in zijn bloed bleken te hoog te zijn, wat duidde op een infectie of ontsteking in zijn lichaam. Na een antibioticakuur, leek hij gelukkig weer wat op te krabbelen. Desondanks zie ik wel dat hij cognitief en fysiek een knik gemaakt heeft, sinds zijn ziek zijn vorige maand. Zijn spraak gaat moeizamer, zijn begrip is verminderd, hij is sneller geagiteerd, zijn conditie is slechter en zijn loopje is ‘sloffender’ geworden.

Toen ik mijn vader vertelde dat we een weekje op vakantie gingen met het vliegtuig, was zijn reactie: “Dan ga ik je wel heel erg missen!” Het totale plaatje maakte, dat ik met een dubbel gevoel op vakantie ging en nog frequenter de rapportage check die de zorgmedewerkers schrijven in zijn dossier. De eerste avond op Malta schrik ik op van mijn telefoon, die net na 22:00 uur begint te trillen. Het blijkt een medewerker te zijn van de afdeling waar mijn vader woont. Ze vertelt dat hij iets kwijt is, het telkens over een wiel heeft en steeds gefrustreerder/bozer wordt. Haar vraag is of ik met hem wil praten, om te zien of ik erachter kan komen wat er is en hem mogelijk weer rustiger weet te krijgen. Uiteraard wil ik dit proberen, waarna ik bijna een half uur met mijn vader in gesprek ben. Ook bij mij blijft hij constant maar rondgaan in hetzelfde verhaal: dat er een wiel kwijt is van zijn bed. Ik probeer tot hem door te dringen, hem uit te leggen dat er vier wielen onder zijn bed zitten en dat deze er allemaal nog onder zitten. Echter zonder succes…

Uiteindelijk besluit ik van tactiek te veranderen en zijn verwardheid te benoemen. Ik vertel hem dat ik merk dat hij op dit moment heel erg in de war is en dat hij daar niets aan kan doen, dat dit komt door zijn ziekte. Ik vertel hem dat zijn hoofd hierdoor soms ‘spelletjes’ met hem speelt en hem dingen laat denken die niet kloppen. Ook vraag ik hem of hij mij vertrouwt, waarop hij bevestigend antwoord. Vervolgens vertel ik hem dat hij er dan op moet proberen te vertrouwen dat als ik zeg dat alles goed is en klopt, dat het dan ook zo is. Ik merk dat mijn woorden uiteindelijk binnenkomen. Aan de ene kant helpt het hem om het allemaal weer wat beter in perspectief te kunnen plaatsen, maar aan de andere kant merk ik dat het hem ook verdrietig maakt. Geconfronteerd worden met je eigen verwardheid is natuurlijk allesbehalve fijn. Als we uiteindelijk ophangen, voel ik me compleet leeggezogen. In de rapportage lees ik later dat hij na ons gesprek een stuk rustiger oogde, maar wel vermoeid. Vakantiegevoel met een bezwaard hart…

Maaike ?