‘Een paar keer kon ik nog net verhinderen dat het kattenvlees op brood gesmeerd werd’

Mevrouw De W. Als ik aan mijn cliënt uit 2007 denk, zie ik haar glashelder voor me. Haar grijze haar, lieve glimlach en kleine gestalte. Ze was speciaal…

Door haar ziekte deed ze soms gekke dingen, waar ze zelf achteraf de grootste lol om had. Ze rookte veel en meerdere keren moest ik me met een brandende prullenbak naar buiten haasten om deze te doven. Koken mocht ze niet meer, de knoppen van het gasfornuis waren door haar zoon verwijderd. Ze voerde de zwerfkatten van de buurt en zorgde dat ze kuipjes kattenvoer in huis had. Echter haalde ze dit wel eens door elkaar met de paté voor op brood. Een paar keer kon ik nog net verhinderen dat het kattenvlees op brood gesmeerd werd. Zelf vond ze deze vergissing erg grappig en kon daar smakelijk om lachen.

Op haar verjaardag kreeg zij een kamerplant van haar huishoudelijke hulp. Deze stond te stralen op de eettafel. Maar toen ik dichterbij kwam dreef er een vreemd geel goedje in de pot. Ik vroeg dit na bij haar. Waarop ze aangaf de plant water te hebben gegeven. Bij nader onderzoek had ze echter niet de plantengieter gebruikt maar tot grote hilariteit wees ze mij het pak in de koeling aan: vanillevla. Aha… het gele goedje! Met haar vrolijke lach liep ze achter me aan om de plant om te spoelen en te voorzien van een echte scheut water.

Ze was beresterk, dat bleek elke avond weer. Dan werden de zware, eiken meubels verplaatst en stond alles op een andere plek. Toch was ze klein en slank van postuur. Waar haalde ze toch steeds die kracht vandaan?

Na een vervelende traumatische gebeurtenis, ging haar geest steeds meer achteruit en verdween haar humor. Ze viel en brak haar heup. In die nare periode was ik dankbaar dat ik haar kon bijstaan en iets voor haar kon betekenen. Samen met mijn collega. Gerechtigheid halen voor haar. Mijn collega en ik noemden haar sindsdien ‘onze cliënt’. Beschermend. We waren emotioneel bij haar betrokken. Onprofessioneel? Nee, niet in dit geval. Dit was voor beide kanten noodzakelijk. Het schepte een vertrouwensband. Een verwerkingsproces ook. Het was een heftige periode voor ons alle drie. Maar het meest voor haar.

Mevrouw De W. Ze was een bijzondere vrouw. Een lieve vrouw. ‘Onze’ cliënt om nooit te vergeten.