Blogger Martine - 'In de herfst en in de winter lijk ik wel een beer in winterslaap; warm onder mijn dekentjes, de hele dag maffen'

Al mijn hele leven heb ik er last van, overmoe(d). Twee woorden in één, een tegenstelling die zo past bij mijn persoontje. Ik ben namelijk overmoedig én moe, niet gewoon moe, overmoe.

Ze staan me nog helder voor de geest, de trainingen met ons korfbalteam. Ik was een jaar of 16, 17. Voor de training verzamelden we bij onze coach en van daaruit liepen we in looppas naar de sporthal. Een soort van inlopen. Het was niet zo heel ver, ik denk een kilometer ofzo, maar voor mij was het een brug -of twee- té ver. Mijn energie was al op voor de training überhaupt begon. Jaren heb ik mij afgevraagd waarom ik mijn verrekte conditie niet op peil kon krijgen. Ik wilde, ik zette mij in, echt, maar het ging gewoon niet. Altijd had ik pap in mijn benen, ik verzuurde en kon gewoon geen stap meer zetten. Ik liep gevoelsmatig de marathon, terwijl de rest van mijn team aan de 100 meter sprint deed. En ik verweet het mezelf, iedere training en iedere wedstrijd opnieuw.

De vermoeidheid bleef. Ik had niet de energie om te gaan stappen na mijn werk, sterker nog, tegen een uur of 2 moest ik mij terugtrekken op het toilet om even een powernap te doen. Een paar minuutjes liet ik mijn gezicht op mijn handen steunen en deed ik mijn ogen dicht. Mijn hoofd was letterlijk te zwaar om te dragen en geen lucifershoutje was bestand tegen mijn oogleden. Het doorkomen van de dag werd een gevecht. Ik was moe, serieus moe. Niet gewoon een beetje moe na een standaard dagje werken. Nee, het leek echt alsof er een sluier over mij heen werd gelegd. Alles verliep vertraagd, een dikke mist in mijn hoofd, verzuring in mijn lijf. ‘Iedereen is weleens moe’, dat zeggen mensen dan, maar zo was het niet, zo ís het niet. Ik heb altijd geweten dat dit dieper zat, maar ja, leg dat maar eens uit.

Inmiddels lig ik het grootste deel van de dag. Mijn lijf krijgt rust, maar de vermoeidheid is gebleven. Het is weer herfst en dat is niet mijn seizoen. Zelfs mijn rondje met Lewis valt onder overbelasting. Het is dat ik boven slecht kan liggen, anders was ik niet uit bed te branden en ‘s middags moet ik weer even slapen. Duizelig van vermoeidheid, te moe om te eten, overmoed en overmoe volgen elkaar op (niet slechts in deze volgorde trouwens). 

Het vergt moed om met deze mate van vermoeidheid om te gaan. Het is niet maatschappelijk geaccepteerd. Slapen overdag, ik lijk wel een bejaarde, in plaats van een nog-net-aan-de-goede-kant-van-de-vijftiger. In de herfst en in de winter lijk ik wel een beer in winterslaap; warm onder mijn dekentjes, de hele dag maffen. Het is donker, het is koud, het is vochtig. Het is meer pijn en ongemak en het is gewoon niet mijn ding. 

Eigenlijk ben ik gewoon een beetje beer, een soort van luiaard in ‘disguise’. ‘Als je moe bent moet je zorgen dat je pa wordt’, zeggen ze. Nou, mijn man werd pa, maar ik blijf gewoon moe.