Blogger Leoni - 'Ik ben er best trots op dat ik heb kunnen laten zien wat ik al met één sessie bij iemand kan bereiken'

Telefoon gaat... Of ik mee wil werken aan een tv-programma van RTL bla bla enz. Mijn vraag: 'Wat gaat dat me kosten?' Antwoord: 'Eigenlijk was dat onze volgende vraag. Wat gaat het ons kosten?'

HUH?? WAT?! Oké, ik moet even gaan opletten geloof ik. Dit is geen RTL7 business programma wat zichzelf probeert te verkopen...

Er volgt een mooie uitleg waarom ze graag willen dat ik een deelnemer van het programma begeleid tijdens een sessie paardencoaching op mijn eigen locatie. Een gedeelte daarvan komt dan in het tv-programma. Het programma Steenrijk, straatarm met steevast bijna een miljoen kijkers.

1e gedachte: NEE, ik wil NIET op TV! NOOIT NIET.

2e gedachte: Het is natuurlijk wel een mooie kans om therapie en coaching met paarden te promoten.

3e gedachte: Nee, ik wil écht niet op tv.

4e gedachte: Kom op Leoni, gewoon doen. Uiteindelijk ben ik vast zelf maar even in beeld.

Antwoord: JA, LEUK! Ik heb niet echt last van podiumvrees. Zolang ik zeker ben van wat ik zeg of moet doen, ga ik met een gerust hart voor een grote groep mensen staan. Ergens als kind op de basisschool kreeg ik, terwijl ik naar de spreekbeurt van de grootste pestkop van de klas zat te luisteren, het besef dat zo goed als iedereen het spannend vindt om voor een groep te staan. En dat als er iets fout ging bij iemand of ik zag dat iemand heel zenuwachtig was, ik dat juist heel vervelend vond voor hem of haar. Helemaal niet iets om te lachen. Uitgezonderd misschien bij de pestkop, maar die had het er dan ook zelf naar gemaakt door zijn eigen gedrag.

'Waarom zou een normaal mens mij uit willen lachen op het podium?', denk ik tegenwoordig. Natuurlijk mogen ze best van mening zijn dat iets niet leuk, grappig of ronduit slaapverwekkend is. Ieder zijn mening! Maar dat is iets anders dan mij als persoon uitlachen.

Waarom ik dan toch niet op tv wil? Ik ben niet het type dat graag op wil vallen. Loop niet voorop bij de demonstratie zeg maar. Ik kijk liever even de kat uit de boom. Introvert in plaats van extravert. Op tv, waar heel veel mensen mij zien, daar heb ik van nature geen behoefte aan. Ik zoek het niet op. 
Ook speelt denk ik mee dat voor mij tv of andere vormen van publiek waar geen contact mee is, voelt als een vorm van controleverlies. Ik kan de interactie niet aan met de kijkers. Ik kan niet inspringen op hoe men reageert of op wat er gebeurt bij de mensen thuis. Ik kan niet zien dat er bijvoorbeeld meer toelichting nodig is. Live ligt de controle bij mij. Op tv is het van een ander geworden. Maar tja, zoals gezegd was het wel een mooie kans en gelegenheid om mijn vak meer bekendheid te geven. Daarom de uitdaging toch maar aangegaan. Out of my comfort zone! Uiteindelijk is het een prachtige uitzending geworden. Heel mooi ge-edit en inderdaad maar een paar minuten gevuld met het bezoek aan Paard en Balans. Ik heb er heel veel positieve reacties op gehad. Mentaal was ik ook voorbereid op negatieve reacties van trollen en toetsenbord ridders, maar zelfs die zijn uitgebleven. Vooral dit compliment deed me goed: 'Jij had alle aandacht op Anouschka. Zo goed om te zien. TV's, camera's, alles volledig buitengesloten. Je was er voor haar.' Dit is namelijk precies wat ik wil. Er zijn voor iemand en die persoon laten voelen dat hij/zij gehoord wordt. Blij dat me dat ondanks de camera's gelukt is. Ik ben er best trots op dat ik heb kunnen laten zien wat ik al met één sessie bij iemand kan bereiken. Anouschka, de dame die ik begeleide tijdens de sessie, gaf naderhand aan dat ze had gevoeld hoe fijn het is om geen masker op te hebben en gewoon jezelf te zijn. De voice-over zegt ter introductie: 'Door haar heftige verleden is Anouschka heel wantrouwend, maar gesterkt door paard Valar, opent ze haar hart voor coach Leoni.' Klinkt best apart. Gesterkt door een paard je hart openen. Maar wat was het mooi om te zien. Hoe Valar dicht bij Anouschka bleef toen ze haar verhaal vertelde. Hoe hij rustig en ontspannen zijn hoofd naar dat van haar bracht. Hoe hij daar naast haar stond als steun in de rug! Daarom is mijn antwoord een volgende keer weer: 'JA, LEUK!'