Beroepsgeheimen - 'Ze had al een paar dagen niet gegeten en dronk alleen maar water'

Niet alleen had deze vrouw op dat moment zelf COVID-19, maar op een ander vlak gebeurde er nog veel meer. Mentaal ging ze eraan onderdoor. Ze kon zich niet ontspannen, maalde zich suf, piekerde continu en sliep niet tot nauwelijks. Lichamelijk ging het eigenlijk best goed: een verkoudheid was alles wat ze van het virus ervoer. Maar in haar hoofd ging het een eigen leven leiden. 

Het slaapgebrek brak haar op, wat resulteerde in vele paniekerige telefoontjes naar ons, de huisartsenpost en 112. Ze kon het niet meer overzien en verzandde in waanideeën. Corona kwam via de televisie haar huis binnen, haar longen liepen vol met corona en het virus sloop ‘s nachts bij haar in bed. Dat is wat langdurig slaapgebrek met je kan doen. Zeker als je dan ook nog besmet bent met corona, daardoor geen visite mag ontvangen en dus de sociale steun mist. Juist op het moment dat je de mensen om je heen zo hard nodig hebt. Letterlijk nodig om je hoofd erbij te houden. Soms zijn wij als huisarts dan de enige die iets voor de patiënt kan betekenen.

Dus ging ik die week voor de derde keer bij haar op visite, in pak. Het was nu moeilijker om tot haar door te dringen. De goede controles (onder andere haar zuurstofgehalte, de manier waarop haar longen klonken en haar bloeddruk) konden haar niet geruststellen. Ze vertelde me dat ze afgelopen nacht amper had geslapen. Ze zag er ook vermoeid uit. Ze vertelde wederom wat ze voelde: hoe corona bij haar naar binnen sloop en zich in haar nestelde. En dat het via de televisie een weg binnen haar huis had gevonden.

Ze zat inmiddels op de grond. Dat was volgens haar een veilige plek. Weg bij de ramen, want daar kwam ook corona naar binnen. De buren deden de boodschappen, maar dat vertrouwde ze niet. De levensmiddelen waren ook besmet met corona, vertelde ze. Ze had al een paar dagen niet gegeten en dronk alleen maar water. Met wanhopige ogen keek ze mij aan. Ik moest haar helpen! Ik praatte veel met haar, stelde haar gerust en zei dat het lichamelijk goed met haar ging. Geestelijk vond ik het niet goed gaan, maar dat was ze niet met me eens. Die corona, dat was de oorzaak. Dus het moest wel lichamelijk zijn. Had ik niet een medicijn voor haar? Of kon ik haar niet laten opnemen op de corona-afdeling in het ziekenhuis? 

Bij de vorige visites ging het ook al niet goed met haar, maar nu maakte ik me meer zorgen. Ze was meer in de war, begreep niet goed wat er aan de hand was, sliep slecht en at niet. Zo kon ik haar niet thuis laten. Maar een opname in het ziekenhuis kan ook niet; dat is niet de goede plek voor haar. In overleg met de crisisdienst kon ik een plan voor haar maken. Ze zou dezelfde dag nog bezocht worden door iemand van de crisisdienst. Later vernam ik dat ze haar hadden opgenomen bij de psychiatrie. Gelukkig hadden ze een paar weken eerder speciale ‘corona-bedden’ op een corona-afdeling ingericht. Het is fijn dat dit voor haar geregeld kon worden en dat ze op deze manier op een veilige plek was. 

Het virus geeft lichamelijke klachten, maar laten we vooral ook het mentale deel niet vergeten. Misschien lijden sommigen hier nog wel veel meer aan, los van of ze nu corona hebben of niet. We hebben allemaal ons eigen verhaal in deze coronatijd. Wat is het jouwe?