'Als ik bij je binnenstap, bedenk ik mij dat we vandaag afscheid gaan nemen'

??? ?? ??? ?? ??????????, ?????? ?? ??? ??? ?? ??????? ???????? ??? ?????? ???? ?????.

Vanonder haar fleurige dekbed lacht ze mij toe, haar gezicht is wat geler dan anders, wat misschien ook wel erger lijkt door het zonnetje dat er via het grote huiskamerraam op schijnt. De afgelopen weken heb ik haar door de intensieve zorg beter mogen leren kennen, hebben we diepgaande gesprekken gehad, veel kunnen lachen, veel over ons mooie werk gedeeld, maar ook veel herkenning gezien in elkaars persoonlijkheden. Bijzonder om te zien dat ze, ondanks haar ziek zijn, nog steeds een heel gedreven verpleegkundige is, zo eentje in hart en nieren.

Vandaag ben ik voor de laatste keer bij haar en daar zijn we ons beiden heel bewust van. We hebben het niet gezegd, maar ik zie het, ik denk aan de voor mij onbekende afwezig blik in haar ogen. ‘Hoe is het vandaag met je?’ vraag ik haar terwijl ik al wat rommel aan de draadjes en lijntjes die zich altijd weer tot een knoop voegen.

Ze laat haar ogen wegzakken met een blik op haar handen. ‘Goed!’, zegt ze allesbehalve overtuigend. Even kijk ik haar aan, maar ik zie al snel dat ze er nu niet over wil praten. Zo open als dat ze de afgelopen weken is geweest, zo gesloten is ze nu.

Het piepen van de pompen is het enige geluid dat de kamer vult. We hebben nog niet eerder zo weinig woorden gedeeld als op deze ochtend. Het raakt me en ik weet ook niet wat ik zeggen moet. Ik besluit dat maar gewoon te zeggen tegen haar. Na mijn woorden kijkt ze op en stotterend zegt ze: ‘Ik… Ik ga je gewoon missen.’

En daar sta ik, met mijn mond vol tanden en dat is voor mij niet gebruikelijk. Ik vertel haar heel eerlijk dat ik het ook heel lastig vind. ‘Ik ga zo hard achteruit nu’, zegt ze terwijl ze naar het zonnetje kijkt dat door de ramen naar binnen schijnt.

‘Het leven is maar kort hè, we moeten zo genieten van elke dag, maar soms is dat zo moeilijk!’ zegt ze. Ik kijk haar aan terwijl haar linkermondhoek langzaam opkrult en er daarna een traan over haar wang rolt. Ik pak haar hand vast en we kijken elkaar een poosje recht aan. Het doet bijna zeer, zeer omdat ik denk een beetje te voelen wat ze voelt. Daarna kletsen we nog verder, net als dat we dat de afgelopen weken hebben gedaan. Als een open boek zonder enkele schroom.

Een nieuwe infuuszak hang ik op en verzorg in de tussentijd verschillende drains die ervoor zorgen dat haar lichaam nog even door kan functioneren. Nog even.

Als ik klaar ben en ik afscheid wil nemen pakt ze mijn hand en geeft er een zoen op. ‘Bedankt voor alles wat we hebben kunnen delen en bedankt dat je er was.’ Het raakt mij. ‘Jij bedankt! Spaar nog wat mooie momenten op je weg naar de laatste reis’, antwoord ik.

Zelf moet ik toch echt een paar keer slikken als ik bij de deur sta. Een patiënt, maar vooral een mens die indruk op mij heeft gemaakt.

‘Vergeet niet het leven te vieren!’, roept ze mij na als ik de deur achter mij sluit.