‘Rouw is zo ontzettend rauw, hè?’

Als er niemand opendoet, begin ik toch wat onrustig te worden, is er iets gebeurd?

Gelukkig ligt er een sleutel voor in noodsituaties waardoor ik toch naar binnen kan. Als ik binnenstap staan al mijn voelsprieten aan. Ik hoor zachtjes gereutel vanuit de huiskamer. En verder is er niet alleen de hoorbare stilte, maar voel ik hem ook. Er is hier iets niet helemaal pluis.

Als ik naar zijn bed loop, dat in de ruime huiskamer bij het raam staat, zie ik hem in alle rust liggen. ‘Goedemorgen, ik kom even kijken hoe het met je gaat’, zeg ik hem terwijl ik mijn hand op zijn koude hand leg. Hij is comfortabel, en reageert met een klein knikje. Alles gaat eigenlijk precies zoals hij het wilde. 

Maar ik mis zijn vrouw. Degene die geen moment van zijn zijde is geweken tijdens zijn ziek zijn en waren vastbesloten dit samen te doen. ‘Goedemorgen’, roep ik voorzichtig bij de slaapkamerdeur, daarna probeer ik het bij het toilet en bij de trap naar boven, maar er volgt geen reactie.

Uiteindelijk vind ik haar in de keuken. Ze zit tegen de koelkast met haar oordopjes in. Haar knieën zijn tegen haar buik opgetrokken en met haar armen trekt ze deze nog een beetje steviger tegen zich aan. Ze tilt haar hoofd op vanuit haar knieën als ze mijn aanwezigheid voelt. Haar oordopjes trekt ze uit haar oren en met flinke snikken valt ze weer terug met haar hoofd op haar knieën. ‘Ik kan dit niet, wat moet ik nou zonder hem?’

Naast haar laat ik mij tegen de vaatwasser aan zakken. Ze laat haar hoofd direct op mijn schouder vallen en ik sla mijn arm om haar heen. Even zitten we in stilte zo naast elkaar. ‘Ik wist dat het een keer ging gebeuren, maar nu het er bijna is, ben ik zo bang.’ Ze veegt de mascara van haar wang. ‘De afgelopen dagen is het al zo stil, ik kan toch niet zonder hem’, snikt ze.

‘Rouw is zo ontzettend rauw, hè?’, zeg ik.

We zitten nog een poosje, ik laat haar praten. Haar angst en verdriet krijgen woorden en ik luister. En dat is immers ook alles wat ik kan doen. Er is geen medicijn voor rouw en dat hoeft ook niet. Want rouw is er als er liefde was. Heel normaal dus dat dit verdriet er is.

Samen lopen we naar het bed en ze neemt plaats naast hem op een stoel. Ze pakt zijn hand en zegt: ‘Ik hou je vast en laat je nooit meer los, want jij woont in mij en bent een deel van mij, ook al doet dat nu een beetje pijn.’