‘Als een stel blauwe mieren krioelde iedereen door de OK, het was niet te overzien!’

Het eerste semester (half jaar) van de opleiding tot anesthesiemedewerker en operatieassistent bestaat veelal uit theorie. De schoolbanken in om te leren over anatomie, fysiologie en pathologie. Om het medisch rekenen onder de knie te krijgen en om essentiële zaken te leren over natuur- en scheikunde.

Droom achterna

Dat valt allemaal niet mee, ik weet nog goed hoe druk het was… en dat ik me afvroeg waar ik toch in hemelsnaam voor aan het leren was, want die OK functie – die baan waar ik zo van droomde – leek ineens heel ver weg.

Rondje ziekenhuis

De eerste zesweekse stage bestond uit een ‘rondje ziekenhuis’; twee weken op de chirurgische verpleegafdeling werken, meekijken bij de functieafdelingen en diverse poli’s. Superinteressant, maar niet waar ik voor kwam.

Wie is toch iedereen?

Maar dan was daar ineens die dag dat ik naar DE OK mocht…Help. Minstens 40 mensen zaten in de koffiekamer toen ik daar voor het eerst een voet over de drempel zette. Handjes schudden, voorstellen, mijn functietitel ‘leerling operatieassistent’ steeds maar herhalen.

Keer op keer voorstellen

Later bleek dat nog te overzien, want als je over de OK wandelde, dan kwam je iedereen nogmaals ‘in het wild’ tegen. Had ik me aan diegene al voorgesteld? Ik besloot dat ik het beter dubbel kon doen, dan niet. Dus ik heb vermoedelijk iedereen een keer of vijf begroet.

Hautaine arts

Totdat één van de artsen (van de oude stempel, erg hautain en op een voetstuk) opmerkte: ‘Ja, we hebben elkaar vorige week gezien.’ Hoe het toch mogelijk was dat ik me hém niet herinnerde… op zo’n toon. Daarna besloot ik dat ik het voorstelrondje waarschijnlijk wel achter de rug had.

Overzicht (missen)

Stukje bij beetje leerden mijn werkbegeleiders mij het vak. In het begin was het niet te overzien, als een stel blauwe mieren krioelde iedereen door de OK. Ze schenen allemaal te weten wat ze deden en alles liep als een geoliede machine… Dat zou ik nooit zo kunnen, voelde ik.

Vakmensen

De omloop pakte allerlei materialen uit de karren, wist precies wat wel en niet nodig was, de instrumenterende sorteerde uit soms wel tien instrumentennetten precies die zaken die ze gingen gebruiken. De assisterende sprak met ogenschijnlijk gemak tegen allerlei soorten patiënten – van heel ziek maar uiterlijk onaangedaan, tot enorm verdrietig of bang voor een relatief kleine ingreep – en de operateur, anesthesiemedewerker en anesthesist schenen ook allemaal feilloos te doen wat er moest gebeuren.

Eindelijk volwaardig

Maar goed, in drie jaar werd ook ik klaargestoomd tot volwaardig operatieassistent. Er bleken behulpzame protocollen te zijn waar precies in stond wat er nodig was per ingreep. In het tweede jaar ging ik steriel aan tafel bij kleine ingreepjes en bouwde dat uit tot ook ík me met tien instrumentennetten wist te redden en ik leerde dat ook dokters wel eens hulp en aansturing kunnen gebruiken.

Van student tot opleider

Nu sta ik op mijn plek nieuwe studenten bij, in het opgroeien van piepkuiken tot derdejaars alwetend young professional! Super leuk om te doen en ik vertel er over twee weken graag over verder.

Lees meer blogs van Claudia:

De ‘kuikentjes’ van de OK. Ofwel: de leerlingen 

Strijd tussen de OK-disciplines

Beleef de koffiekamer van de OK: grapefruitpellers en taartplunderaars!

Wie doet wat op de OK? Claudia vertelt je er alles over

Een normale dag op de OK: van blauwe plekken in de kleedkamer tot botte artsen

Eerste blog van Claudia: Dit gebeurt er ECHT op de OK