'Ze wist nog niet zo lang dat ze zwanger was, maar dat maakt het verdriet niet minder'

Lezerswaarschuwing: Onderstaand verhaal gaat over een miskraam. Heb jij, of iemand in jouw omgeving, een miskraam (gehad)? Neem bij vragen of ongerustheid altijd contact op met je eigen verloskundige/huisarts of stuur mij een privéberichtje.

Miskraam

Verloren zit ze op de bank, huilend. Op haar buik ligt een warme kruik. Ze wist nog niet zo lang dat ze zwanger was, maar dat maakt het verdriet niet minder.

Ik controleer haar bloeddruk, voel haar pols en ze is aardig wat bloed verloren, maar alle controles zijn stabiel. Ik kijk in de wc en naar de verbandjes die ernaast liggen. In mijn hoofd maak ik een inschatting van de hoeveelheid bloedverlies en maak de badkamer snel schoon.

Alsof een miskraam na een soms lang gekoesterde wens om zwanger te worden niet erg genoeg is, ervaren vrouwen vaak een schuldgevoel. En ook zij. Ze vertelt haar verhaal en ik luister. Tussendoor stopt ze af en toe om een kramp weg te zuchten. Ik geef haar informatie over hoe vaak een miskraam voorkomt, dat zij niets verkeerds heeft gedaan en dit niet had kunnen voorkomen. We bespreken het verloop van een miskraam en wat ze kan verwachten.

Voor de verwerking is goede nazorg vaak belangrijk, dus ik spreek af dat we morgen weer contact hebben over hoe het gaat. Ze weet dat ze ons dag en nacht mag bellen als ze ons nodig heeft.

Terwijl ik terug in de auto zit, word ik gebeld door een cliënt met weeën. Ik keer mijn auto om, typ het adres in en ga op weg naar het nieuwe leven dat zich straks aandient. Het grote contrast van het vak flitst door mijn hoofd. En heel even ben ik degene die zich schuldig voelt...