'Wij lijken helemaal niet op God, maar op een zakje Engelse drop'

Mens

Volgens het Bijbelboek Genesis is de mens, man en vrouw, geschapen naar Gods evenbeeld. Na vijf maanden op de afdeling ouderengeneeskunde vraag ik mij toch af welke mens dat dan geweest moet zijn. Is het die vrouw op kamer vijf met zware obesitas die we alleen met de takel in en uit bed krijgen? Of is het die kromme oude Bechterew-patiënt die de hele dag controleert of hij onderweg zijn pantoffels niet verliest? Of is het die bijna onzichtbare mevrouw op zaal die helemaal verdwijnt in de kussens? Ben ik het misschien zelf met mijn buikje en mijn kippenborst? Of is het toch Michelangelo’s gespierde doch licht geschapen Adam in de Sixtijnse Kapel? Ze kunnen het onmogelijk allemaal zijn.

De verscheidenheid aan menselijke lijven is zo groot dat je je kunt afvragen of we wel allemaal van hetzelfde ras zijn. Op het strand of in het zwembad krijg je daar geen goed beeld van, want daar vertonen zich toch vooral de naar geldende normen min of meer geslaagde exemplaren. Het ziekenhuis kent geen voorselectie. Iedereen, dik en dun, kort en lang, mooi en lelijk, jong en oud, kan in het ziekenhuis belanden. Dus als je God zoekt, moet je hier zijn, Hij is er in alle soorten en maten. Ik denk zelf dat het die lieve mevrouw G. is op kamer drie die nooit bezoek krijgt. Maar het blijft gissen.

Ik ben te kort in dienst om te weten hoe het op andere afdelingen is. Misschien liggen daar wel allemaal mensen met gemiddelde lijven. Maar op mijn afdeling kan er zomaar honderd kilo verschil zitten tussen de bewoners van twee aangrenzende kamers. Het lichaamsgewicht bepaalt tevens op hoeveel verpleegkundigen de patiënt recht heeft. Meneer L. help ik met één arm overeind als hij zelf een klein beetje meewerkt met de papegaai. Bij mevrouw Z. moet ik opletten dat ik niet zelf met een hernia op chirurgie beland en haal ik er liever een collega bij om haar weer een beetje rechtop te krijgen. Sommige mensen zijn zo zwaar dat als God er werkelijk zo uitziet, Hij (of Zij) allang door het wolkendek was gezakt.

Nee, wij kunnen echt niet op God lijken, onmogelijk. Misschien had God ons wel zo bedoeld, maar werd Hij weggeroepen toen Hij halverwege was. Of (als Hij een beetje op mij lijkt toen ik een schildercursus volgde) gooide Hij zijn kwast gefrustreerd weg met de verzuchting: ik leer het noooooit!, en begon Hij maar aan de neusaap (die vervolgens hetzelfde onvoltooide lot beschoren was). Ik weet het niet, het blijft gissen.

Misschien moeten we Genesis met een korreltje zout nemen. Wij lijken helemaal niet op God, maar op een zakje Engelse drop. Allemaal verschillende kleuren, smaken en vormen, maar samen toch allemaal Engelse dropjes. Soms vraagt de familie van een patiënt of ze iets aan de verpleging kunnen geven als dank voor de goede zorgen. Een grote pot Engelse drop doet het altijd goed.

Verpleegkundigen houden immers van mensen...