'Vies is een mindset'

Vies

Het edele vak van verpleegkundige kent een smerige dimensie die de gemiddelde schoolverlater stimuleert om toch vooral door te leren voor advocaat of boekhouder. ’s Ochtends rustig beginnen met je computer opstarten onder het genot van het zwarte goud van een opgewekte juffrouw Jannie spreekt sommigen net iets meer tot de verbeelding dan nét een seconde op de werkvloer gearriveerd zijn en al gelijk op een bel af moeten van iemand die zojuist zijn bed gebruind heeft.

Ik heb als verpleger en belastingadviseur beide ochtenden aan den lijve mogen ondervinden en ik kan met stellige overtuiging zeggen dat geen mens blij wordt van die eeuwig haperende automatisering en de matige machinesmurrie die je als kantoorklerk geregeld ten deel valt. Hoe heerlijk is het daarentegen om iemands dag te laten beginnen in schoon incontinentiemateriaal tussen verse witte lakens!

Van de week mocht ik een oudere dame verlossen van haar harde ontlasting. Zij had twee dagen geen succesvolle stoelgang gehad en mocht vanwege haar aandoening niet persen. Ook een microclysma mocht geen uitkomst bieden. Net zoals mijn vrouw opgewonden kan raken van een mee-eter op mijn rug, kan ik enige uitdaging zien in het manueel opheffen van een hardnekkige sluitspierblokkade. En zo geschiedde. In twee korte sessies had ik deze mevrouw met één vinger verlost van een harde keutel of twaalf. Tot ons beider genoegen mag ik wel zeggen, want voor mij als gewezen witteboord schuilt er iets ambachtelijks en eerlijks in handenarbeid.

In mijn pauze appte ik mijn prestatie even door aan mijn vrouw: ‘Net voor het eerst in 35 jaar weer eens manueel feces verwijderd. Wat een prachtig vak is het toch, hè!’ Gevolgd door een emoticon van een lachende drol. Waarop zij antwoordde: ‘Echt? Wauw boffer!’ Mijn vrouw (ook ex-verpleegkundige) begrijpt mij als geen ander. Zij moet het, zoals gezegd, tegenwoordig doen met mijn incidentele puistjes, maar kan ook nog stilletjes terugverlangen naar het uitgraven van een flinke navelsteen uit een obese zorgvrager. Alles is nostalgie!

Bloed kent ook weinig fervente aanhangers onder de emplooi zoekende medemens, groen of wit sputum evenmin. Terwijl daar toch met enige positieve gedachtesturing de driekleur van Italië, het mooiste land van Europa, in kan worden gezien. Vies is een mindset. Je moet voorbij kleur, geur en exporteur kijken naar doodgewone en natuurlijke substanties die ieder mens inclusief jijzelf pleegt te produceren. Poep is poep! Je moet het alleen niet onder je nagels krijgen.

Zonder enige overdrijving durf ik zelfs de stelling aan dat wij zorgverleners schoner zijn dan mensen die een kantoorbaan hebben. Wij trekken elke dag een schoon wit uniform aan, latex handschoenen, mondkapjes en steriele schorten waar nodig, terwijl jullie de hele werkweek hetzelfde overhemd dragen of een colbertje dat eens per decennium de stomerij ziet. Wij wassen en ontsmetten onze handen honderd keer per dag, jullie alleen voor de lunch en na de stoelgang. Wij gebruiken geregeld alcohol om onze materialen schoon te houden, jullie toetsenborden zijn besmettelijke bacteriële broeinesten.

Bloed, poep of urine is niet vies! Integendeel, ware schoonheid zit immers van binnen…