Verpleegkundige Eva: 'Mevrouw heeft drie weken geleden te horen gekregen dat ze niet lang meer te leven heeft'

'Zuster ik heb zo'n pijn!', roept ze als ik nog maar net mijn eerste stap binnen zet. Huilend en rillend met het zweet op haar voorhoofd ligt ze in elkaar gekropen in haar bed. Haar hele lijf is verkrampt. Ze zit ondertussen helemaal vol met medicatie tegen de pijn. Paracetamol, Morfinetabletten en -pleisters, en nog wat medicijnen voor de zenuwpijn.

Het eerste wat ik doe is een krukje pakken en bij haar zitten. Boos kijkt ze mij aan. ‘Help mij nou alsjeblieft!’ Voorzichtig begin ik wat vragen te stellen. Eerst iets over de pijn en wat ze al ingenomen heeft. Als het even stil valt buig ik mijn vragen om: 'Het moet wel heel heftig voor u zijn allemaal?'

Mevrouw heeft drie weken geleden te horen gekregen dat ze niet lang meer te leven heeft. Een agressieve tumor die zich razendsnel door haar lichaam verspreid. Ze woont alleen en heeft maar een kleine kring aan mensen om zich heen. Zachtjes begint ze te huilen: ‘Ik ben zo alleen en bang.’ Ze zoekt mijn hand en vouwt die van haar om die van mij. Het gaat even niet over de pijn. Of toch wel: mentale pijn die zich uit in lichamelijke pijn. Pijn die zo diep zit dat het in het hele lijf te voelen is.

Een tijdje blijven we zo zitten, ik hou haar hand vast en zie haar naarmate ze aan het praten is over haar leven zich langzaam ontspannen. Bijna een half uur praten we over haar gevoel en haar angsten. Kostbare gesprekken ook al is het in mijn eigen tijd.

Geheel ontspannen ligt ze nu in haar bed. Ik zeg haar gedag en vertel haar morgen terug te komen. ‘Sorry dat ik zo boos deed. Nu besef ik pas dat jij het medicijn was waar ik naar snakte.'