Verpleegkundige Eva - 'Maar iedereen om je heen gaat dood?'

‘???? ???????? ?? ?? ???? ???? ?????’

We zitten aan de keukentafel, de zorg die ik kom leveren is 10 minuutjes werk. Deze stoere jonge man lijkt vanmorgen wat onrustig, maar ik kan mijn vinger er niet opleggen. De dokters vertelde hem een paar maanden geleden dat hij uitbehandeld is en praten daar over doet hij niet graag. Ineens zegt hij: ‘Koffie?’ Die sla ik niet af, even de tijd en ruimte voor een praatje.

Een grote zwarte mok tot aan het randje gevuld, zet hij met een vaartje op tafel. Hij zucht: ‘Eerst even een vraagje. Jij bent nog zo jong en je ziet vooral mensen die doodgaan, hoe houd je dat vol?’ Die komt binnen, bij mij maar ook zichtbaar bij hem.

Pfoe, ja... Ik denk het er mogen zijn voor iemand, die toevallig ook cliënt is, in de meest kwetsbare periode van zijn leven, is voor mij het mooiste wat er is. En het zien van de mens en niet continu de dood, maakt dat ik het vol kan houden.

‘Ik ga ook dood’, stommelt hij, het komt uit zijn tenen maar het lucht duidelijk op dat het eruit is. 'Sorry'. Met zijn vol getatoeëerde arm veegt hij een traan weg.

Hij begint te vertellen over zijn verdriet, zorgen en zijn angsten. Vragen passeren over; wie ben ik nog, wat doe ik bij ondraaglijke pijn, wie zijn er voor mij als ik het niet meer kan? Maar ook wat doe ik met die angst? Maar we hebben het vooral ook over zijn leven, het leven van toen en het leven van nu.

‘Het is veel intenser nu, want ieder moment ben ik mij bewust dat het de laatste zijn’. Nog een poosje praten we verder, want dit is ook zorg. Palliatieve zorg.

Het met elkaar spreken over alle dimensies die het leven aanraken.

‘Dankje’, zegt hij als het tijd is om te gaan. ‘Help je weer zo’n man die doodgaat’, zegt hij met een grijns.

Nee, ik zie niet zozeer iemand die doodgaat, maar vooral iemand die leeft.