Verpleegkundige Eva - ‘Het is genoeg’

Ondanks haar ernstige ziek zijn en behoorlijke pijn, kan er toch een glimlach vanaf als verpleegkundige Eva binnen stapt. Haar blik spreekt dan boekdelen. 'Wat fijn dat je er bent.' Haar mooie donkere lokken zorgen dat haar bleke huid nog zichtbaarder wordt. Daarnaast glanzen haar donkerbruine ogen en sieren ze het gezicht van deze prachtige vrouw. ‘Hoe gaat het meissie?’, vraagt ze. Een tikkeltje verbaasd dat ze hier nog naar vraagt en daar mee bezig is tijdens haar laatste momenten, antwoord ik dat het goed gaat.

In een zeer korte tijd heeft ze te horen gekregen dat ze ziek is en niet lang meer heeft. 'Denk maar in dagen', zei de arts... en nu ligt ze hier. Thuis, met haar dierbare om haar heen. Haar laatste momenten dat ze nog bij is en dat ze de tijd heeft om van al haar geliefden bewust afscheid te nemen. Straks starten we met palliatieve sedatie. De pijn en benauwdheid die de kanker in haar lijf veroorzaken zijn niet meer te bestrijden. ‘Het is genoeg.’

Het doet mij heel wat om deze situatie zo van een afstandje, maar toch ook heel dichtbij mee te maken. De afgelopen dagen was ik veel bij haar en is ze onder mijn huid gekropen. Ze vertelde over haar leven en haar lijden. Over alles wat ze de laatste dagen in een razend tempo heeft geregeld en nog wilde regelen. En over de liefde voor haar naasten. Ze vertelde ook dat ze er rust van heeft. En in deze dagen legt ze ook aan mij uit welk gevoel daarbij komt kijken. Ze neemt mij mee in het hele proces en ik laat dat ook gebeuren... Het is intens.

Ik vraag hoe zij haar dag beleefd heeft: ‘Ik heb een hele fijne dag gehad met al mijn dierbaren bij mij. Het is goed zo, maar het is wel gek en spannend.’ We bespreken de stappen en ze lijkt gerustgesteld.

Met een bepaalde rust sta ik naast haar bed, de laatste keer. De laatste keer in haar toch veel te korte leven en dat ze daar nog bewust bij is. Ik bedank haar voor een bijzondere les. Ze weet precies wat ik bedoel. Haar glimlach en een knipoog geven die bevestiging. ‘Jij bedankt voor het er zijn’, zegt ze terwijl ze mijn hand pakt er een zoen op drukt en hier nog even een knijpje in geeft.

‘Bedankt dat ik een stukje met je mee mocht reizen.'

'Goede reis en het gaat je goed!’