Verpleegkundige Eva - 'Ze zegt het niet, maar haar schreeuw om hulp is oorverdovend'

‘Ach jee… veel te jong’, zeg ik hardop als ik in de auto het dossier lees.

Mijn auto parkeer ik wat verder de straat in, zodat ik nog even mijn momentje kan pakken zonder dat ze mij al zien. Nogmaals vult een diepe teug zuurstof mijn longen. De beste manier om even terug met mijn spreekwoordelijke benen op de grond te komen.

Als ik binnen stap, heerst er een enge stilte. Niemand kan mij iets vertellen want allen spreken ze niet de Nederlandse of Engelse taal. Om de beurt zoek ik oogcontact en knik ze netjes toe als ze de kamer uit lopen. Een tikkeltje onzeker loop ik naar het bed in de hoek van de kamer.

De jonge vrouw ligt in een foetushouding onder een vrolijk gekleurd dekbed. In elkaar gekropen en met de pijn getekend op haar gezicht. Zachtjes streel ik over haar arm. Ze draait zich om en kijkt mij met haar grote donkere ogen hoopvol aan.

Met wat gebaren leg ik haar uit wat ik ga doen. Weinig hebben we nodig om elkaar een beetje te begrijpen. Gelukkig is het infuus binnen no time geplaatst. Ondanks het kleine beetje kracht in haar lijf, maakt ze aanstalten om uit bed te komen wat allesbehalve vanzelf gaat.

Ze zegt het niet, maar haar schreeuw om hulp is oorverdovend. Haar hand legt ze op die van mij. Haar hoopvolle blik is ondertussen veranderd in vooral een wanhopige blik. Ik kniel op de grond voor haar neer en het enige wat we doen is elkaar hand in hand een poosje aankijken.

Recht in elkaars ogen. Beide leven we in een totaal andere periode van ons leven. Zij is begonnen aan haar laatste dagen en misschien wel uren en ik ben voor mijn gevoel nog niet eens op de helft.

Even zijn we een soort van in gesprek, niet met woorden want die begrijpen we niet van elkaar. We zijn zonder al die woorden toch verbonden en het is alsof ik haar pijn door mijn hele lijf kan voelen. Ik kijk hoe een traan langzaam haar ogen vult en deze op onze handen drupt. Ik zie dat ze ook die van mij volgt, de traan die ik snel met mijn handpalm probeer weg te vegen.

Voorzichtig help ik haar verzwakte benen terug in bed. Ondertussen is de tolk binnen komen lopen. Ze vraagt of ze nog iets kan betekenen. Ik knik nee... en antwoord dat het denk ik wel goed is zo. Terwijl de jonge vrouw weer terug is verdwenen onder haar dekens, vraagt de tolk in een andere taal hetzelfde aan haar. Ze knikt zachtjes haar hoofd van links naar rechts.

Met moeite haalt ze haar beide handen onder de dekens vandaan. Ze zoekt nog even mijn blik en vormt van haar iele vingers een symbolisch hart. En dat zegt op dit moment voor mij meer dan duizend woorden.