Verdien je nu echt zo weinig in de zorg? - Deel 4: Mariëlle, Aukje en Gaby stapten uit de zorg en gingen heel ander werk doen

Gaby (36) is nu intercedent: ‘Over het salaris en de werkdruk had ik nooit iets te klagen’

‘Met veel plezier heb ik zestien jaar in de gehandicaptenzorg gewerkt. Ik was woonbegeleider van mensen met een verstandelijke beperking of bijvoorbeeld autisme. Soms ontvang ik nog filmpjes of berichtjes, dan denk ik: “Ah, mijn schatjes.” Ik had lol in mijn werk. Ook over het salaris en de werkdruk had ik nooit iets te klagen. Zeker met de extra toeslag voor slaap- en weekenddiensten had ik een prima inkomen voor de 24 uur dat ik werkte.

Regeltjes en papierwerk

Toch ben ik twee jaar geleden uit de zorg gestapt. Er kwamen steeds meer regeltjes die ik onzinnig vond; er werd voor ons bepaald wanneer we pauze moesten nemen of moesten rapporteren. Er kwam minder tijd voor echt contact met de bewoners. Ik ben een mensen-mens, daar draait de zorg toch om? Ik had niet voor de zorg gekozen om papierwerk te doen.

Verhuizen

Voor de liefde verhuisde ik in die periode van Zeeland naar Hilversum. Na een pauze, vanwege de geboorte van mijn tweede dochtertje, ging ik op zoek naar een nieuwe baan. Mijn partner werkt in de horeca en is veel avonden weg. Daarom zocht ik werk voor overdag en ik dacht: “Eigenlijk ben ik wel een beetje klaar met de zorg, dit is mijn kans om eens iets anders te gaan doen.”

Kantoorbaan

Toen kwam bij toeval de baan van intercedent bij Happy Nurse op mijn pad. Ik plan verzorgenden en verpleegkundigen op diensten in de ouderenzorg. Leuk werk en uitstekend te combineren met mijn gezinsleven en vrije tijd. Ook al moet ik er nog steeds aan wennen dat ik nu acht uur per dag achter een bureau zit, ik ben wel blij dat ik de stap heb gemaakt. Mijn salaris is trouwens ongeveer hetzelfde gebleven. Met de onregelmatigheidstoeslag verdiende ik in de zorg zelfs ietsje meer.’

Aukje (36) nam een boekwinkel over: ‘Nu werk ik minstens zoveel uren, maar het voelt anders’

‘Mijn verhaal is misschien niet helemaal doorsnee. Ik stapte uit de zorg omdat zich een unieke kans voordeed, niet omdat ik het werk zat was. Mijn vader had een bijzondere tweedehands boekwinkel op Terschelling. Toen hij in 2016 vrij plotseling overleed, erfde ik het huis en de winkel. Ik moest een keus maken en besloot mijn passie te volgen. Ik houd enorm van boeken en waagde de sprong.

Werkdruk in de zorg

Voorheen werkte ik als verzorgende IG in de ouderenzorg. Hoewel ik niet het type “turbozuster” was, heb ik het altijd met plezier gedaan. Ik kon goed met mensen praten en rust brengen op de afdeling. De werkdruk in de zorg vond ik wel onredelijk. Ik draaide vooral nachtdiensten en dan droeg je soms in je eentje de verantwoordelijkheid voor honderd ouderen. Met weinig begrip van het management als je aankaartte hoe absurd dat eigenlijk was. Wat als er twee mensen tegelijk uit bed vallen? “Dan help je eerst degene die het ergst gevallen is”, zeiden ze dan.

Hoger salaris

Nu werk ik minstens zoveel uren, ik run er ook nog een B&B bij, maar het voelt anders. Ik denk weleens dat ik ervoor gemaakt ben om boeken te verkopen. In de avonden kan ik nu andere dingen doen, er is meer regelmaat en het is fysiek minder zwaar. En dan ben ik ook nog eens meer gaan verdienen. Het salaris van een VIG’er vind ik niet in verhouding tot wat je ervoor moet doen. Toch zou ik zo weer in de zorg gaan werken als het nodig zou zijn.’

Mariëlle (31) werd danscoach: ‘Het enige nadeel is dat ik nog niet op mijn oude salarisniveau zit’

‘Tot anderhalf jaar geleden werkte ik nog als psychiatrisch verpleegkundige in de ambulante zorg. Een prachtig vak waar ik eigenlijk ook best een type voor ben. Maar de werkdruk was te hoog, je draagt een grote verantwoordelijkheid en ik was veel bezig met administratie. Het klopte voor mij niet zoals de zorg nu geregeld is. En dan loop je leeg. Ik heb een aantal keer ziek thuis gezeten. Toen ik zwanger was van mijn dochtertje dacht ik: hoe houd ik dit straks vol?

Dapper besluit

Ik hou van dansen, dat is mijn allergrootste passie. Het was altijd al een droom om daar iets mee te doen en daarom ben ik naast mijn werk als verpleegkundige een opleiding tot danscoach gaan doen. Na de bevalling ben ik op mijn werk gaan praten. Ik vroeg me af hoe het verder moest. Ze begrepen het wel en in goed overleg ben ik gestopt. Mijn collega’s vonden het een dapper besluit. Nu werk ik voor mezelf als danscoach.

Inzicht door dansen

Door het dansen ga je uit je hoofd en kom je in je lijf. Juist dan krijg je inzichten waar je niet altijd bij komt als je te veel in je hoofd zit. De energie is in je lichaam ook trager, daardoor geeft dansen je een minder gejaagd, rustig gevoel.

Vrijheid

Ik kan nu doen waar ik zelf voor sta. Daardoor voel ik me veel vrijer en heb ik meer energie. Laatst realiseerde ik me: ik huilde best veel toen ik nog in de psychiatrie werkte. Ik mis de zorg op zich niet. Als ik één nadeel moet noemen, is het dat ik nog niet op mijn oude salarisniveau zit. Zo’n vast salaris en een eindejaarsuitkering zijn natuurlijk best fijn.

Lijntje met de zorg

Het lijkt me trouwens geweldig als ik danscoaching in de zorg zou kunnen neerzetten, zowel voor de medewerkers als voor de patiënten. Dan kan ik die twee kennisvelden combineren. Juist in de zorg is het belangrijk om goed in je vel te zitten, je bent je eigen instrument.’

Denk jij er weleens aan uit de zorg te stappen? Zo ja, wat zou je dan willen doen?