Ongewenst Kinderloos Coach Mariska: 'Ik voelde me altijd zo’n buitenstaander'

Ik moet eerlijk bekennen, dat ik kinderverjaardagen heel lang niet echt heel tof vond. Te confronterend. Te pijnlijk. Te verdrietig. Ik ging wel, maar liever een paar dagen eerder of later. Op de dag zelf? Nee, dan bleef ik liever thuis. 

Zo ben ik afgelopen jaren verschillende kinderverjaardagen bij mijn broer en schoonzus uit de weg gegaan. Want naast deze prachtige dame van 6, hebben zij ook nog een kleine mini-Mariska van 4 en een kleine smurf van 2. 

Supertrots ben ik op dit hele gezin. Op mijn broer met zijn mooie meiden. Op mijn schoonzus die het zo goed doet en zo’n ongelooflijk liefdevolle en zorgzame moeder is, en natuurlijk op de meisjes. Wat een kanjers. 

Maar die verjaardagen: dat bleef nog wel even een dingetje voor mij, voor ons. Want zoals het vaak gaat bij stellen met jonge kinderen, worden ze omringd met familie en vrienden ook met jonge kinderen. Zo ook hier. De zus van mijn schoonzus, de buurtjes, vrienden en collega’s... Ze zijn allemaal voorzien van 1, 2 of meer kids.

Een aantal jaar struikelend over Maxi-Cosi’s, rondkruipende baby’s, redderende ouders en enthousiaste opa’s en oma’s. En wij? Wij stonden met lege handen. Wij luisterden met alle liefde naar alle verhalen over de eerste tandjes, krampjes, stapjes en woordjes. Maar ondertussen wilden we ook zó graag een ‘normaal’ gesprek voeren. Gewoon over de dingen die nog meer in de wereld gaande zijn. Of over wat er bij ons speelt. Maar door alle hectiek kwam dat er vaak niet van. 

We voelden ons een buitenstaander, niet op ons gemak en verdrietig. Wij hoorden er niet bij. Ja, we hoorden er wel bij, maar we deden niet mee. Buitenspel gezet door een leven zonder kinderen. 

Tot afgelopen zondag. Op de camping. Ik wilde ‘mijn' meisjes zo graag zien dat ik besloten had om dit keer wel te gaan. Ik had er echt zin in. 

De meiden, hun nichtjes en vriendjes kunnen zichzelf inmiddels prima vermaken. Ze rennen van hot naar her, spelen in de speeltuin en komen alleen nog even langs voor een slok drinken en wat te snaaien. Of voor een dikke knuffel of een kus op een vers gevallen bult.

Langzaam kunnen we weer ‘normaal’ een gesprek voeren. Elkaar vragen hoe het is. Waar je mee bezig bent en wat je bezighoudt. Zo fijn. Zo waardevol. Zo mooi. 

Ook ons thema kwam aan bod. Uitgebreid hebben we erover gesproken. Hebben verschillende mensen ons verteld hoe zij in een spagaat hebben gestaan of nog staan. Hoe zij ook worstelen met de blijdschap van het ouderschap en grootouderschap. Maar ook het verdriet om ons en de ongemakkelijkheid van de situatie. Hoe zij ‘gebaald’ hebben dat ze niet een gesprek konden voeren, maar alleen maar als een soort 112-redder in nood brandjes aan het blussen en poepluiers aan het verschonen waren. Maar ook het gemis wanneer wij er niet bij waren, was jaren aanwezig. En dat laatste raakte mij enorm.

Ik had werkelijk waar geen idee dat dat het geval was. Ze hadden ons gemist? Daar was toch geen tijd voor? Iedereen was druk met de kinderen, niet met ons. Maar wat heb ik me vergist. Wat had ik dit gesprek graag eerder gevoerd. Wat had ik dit graag geweten. Ik voelde me altijd zo’n buitenstaander, zo alleen. En dat is dus onterecht geweest. Zo niet nodig. 

Zo zie je hoe belangrijk het is om het gesprek met elkaar aan te gaan. Te vertellen hoe het voor jou voelt om ongewenst kinderloos te zijn. Te vertellen aan je omgeving hoe pittig een kinderverjaardag voor jou is. Maar vergeet ook niet te vragen hoe dat voor de ander is. Betrek elkaar in ieders eigen proces. Het geeft zoveel lucht. Het maakt de band sterker, mooier en veel warmer. Maar ook je eigen niet-kloppende gedachten worden hiermee onklaar gemaakt. En dat is meer dan fijn. 

Ik kijk serieus nu al uit naar de volgende verjaardag en het zien van de familie, nichtjes, neefjes en vriendjes.

Liefs, Mariska