Michèle maakt haarprotheses, haarstukken en pruiken: ‘Dit werk maakt je nederig en héél dankbaar’

Het vak is haar met de paplepel ingegoten. Wat ooit begon als een helpend handje bieden in het het haarwerk-atelier van haar vader, resulteerde in haar eigen onderneming met klanten van Texel tot Maastricht.

Omscholen

Al 26 jaar zit Michèle inmiddels in het vak. ‘Dat had ik niet kunnen bedenken toen ik HEAO ging studeren’, lacht ze. ‘Ik ben me gaan omscholen: ik moest natuurlijk eerst naar de kappersschool. Ik leerde daarna het vak van mijn vader en zijn Duitse collega’s.’

Intens en complex

‘Haarwerken maken is mijn grote passie geworden. Ik ben een mensenmens en draag op deze manier heel graag iets zinvols bij. Het is een intens en complex vak: wij hebben te maken met de emoties van het leven. Wij ontmoeten mensen die geen masker dragen en verdriet hebben om het haar dat zij verliezen.’

Vanuit het hart

Haar is onlosmakelijk verbonden met identiteit, weet Michèle. Mensen met haarverlies weer zichzelf laten voelen is dan ook een belangrijke opdracht die zij zichzelf steeds weer geeft. Of iemand nu een pruik of haarstuk wil door chemotherapie of een aandoening als alopecia: Michèle werkt altijd vanuit haar hart.

Haar met bezieling

Ze begrijpt dat vervangend haar eigen moet worden. ‘Ik doe heel erg mijn best om die emotie in wat ik maak te installeren. Noem het maar bezield haar maken, zodat mensen met haarverlies weer een stukje identiteit terugkrijgen.’

Tegenstrijdig

‘Echt haar of kunsthaar, het gaat om het juiste haarwerk onder de juiste omstandigheden én het moet niet van echt te onderscheiden zijn. Ik heb er plezier in om voor ieder budget iets moois te maken. De grootste tegenstrijdigheid daarin is dat ik mijn cliënten blij kan laten zijn met het hulpmiddel, maar dat ik ze nooit het eigen haar terug kan geven.’

Confrontatie met ziek zijn

Sinds Michèle dit werk doet, ervaart ze dagelijks dat niets vanzelfsprekend is. ‘Ik ben een doorleefd mens geworden. Het zien van zoveel verdriet en ziekte geeft me een gevoel van nederigheid en maakt me dankbaar voor mijn gezondheid’, zegt ze. ‘Bij mij in de stoel ervaren mensen een heftige confrontatie met hun ziek zijn: ze houden hun eigen haar in hun handen. Je moet ze dan echt de ruimte geven en door dat moment heen begeleiden.’

Aansluiting

‘Daarnaast moet ik ze helpen om een juiste keuze te maken voor een pruik, prothese of haarstuk. Je ziet bij mensen die snel kaal worden door chemo nog wel eens dat ze een verkeerde pruik kiezen in al hun emoties; ik help ze om een toekomstbestendige keuze te maken. Hun haar gaat immers een keer weer terug groeien. Bij mensen die geleidelijk hun haar verliezen door een ziekte, spelen er hele andere zaken. Dat vraagt van mij om aansluiting, op emotioneel en technisch vlak.’

Eerlijk en puur

Michèle ziet haar cliënten in de thuissituatie, in haar praktijk in Volendam, maar ook op bijvoorbeeld de oncologische afdeling van het ziekenhuis. ‘Waar ik ook ben, in mijn vak ben ik heel dicht bij mensen, het contact is eerlijk en puur. Laatst had ik een vrouw in de stoel die terminaal was. Ze had iets heel onschuldigs over zich, bijna kinderlijk, in haar aanvaarding van de naderende dood. Dat kwam binnen. Het losmaken van het leven, de tranen van haar man. Zo gehecht aan elkaar en daarom zo moeilijk om elkaar los te laten.’

Bang voor de dood

‘Ieder mens is bang voor de de dood, ook degenen die zeggen van niet. Ik dus ook. Op zulke momenten kun je alleen maar eerlijk zijn, ik laat dan zien wat het met me doet. Dat schept een intense band. Daarna ga ik bewust even sporten, lekker koken of harde muziek draaien om mijn hoofd leeg te maken. Het leven is écht onlosmakelijk verbonden met de dood, ik sta er middenin. Ik heb een prachtig vak.’