'Met moeite slikte ik mijn eigen tranen weg'

Ze kneep nog een keer in mijn hand en daarna zakte ze weg...

Met een glas wijn in mijn handen kijk ik vanaf het hoekje van de kamer naar mijn vrienden. Ze vieren feest omdat een van onze vrienden jarig is. Maar mijn hoofd is nog ergens anders, de gedachte gaan terug naar een paar uur geleden.

Ze kneep nog een keer in mijn hand en daarna zakte ze weg. Een vrouw van half dertig. Haar jonge zoon stond naast haar bed en hield de hand van zijn moeder stevig vast. Ze gaat heel hard achteruit. Haar lijf is op en het enige wat wij kunnen doen is zorgen voor comfort.

Haar man zat naast haar geknield en leunde met zijn ellebogen op het bed. Hij gaf zijn vrouw zachtjes kleine kusjes op haar arm en huilde oorverdovend. Door de intensiteit voelde ik het in mijn hele lijf, en nog. Met moeite slikte ik mijn eigen tranen weg.

Na een aantal uur belt haar man mij op. ‘Ik denk dat ze overleden is.’ Ik rij ernaartoe met een bepaalde spanning in mijn lijf. Zou het rustig gegaan zijn? Zonder pijn? Haar man bevestigt dit. ‘Ik had het mij zo anders voorgesteld, veel enger.’ Voor hen staat de wereld totaal op zijn kop. Na een praatje wens ik de familie sterkte en ga ik naar huis.

In dat hoekje van de kamer kijk ik net een beetje anders naar mijn feestende vrienden. De vrienden waarvan een aantal dezelfde leeftijd hebben als mijn patiënt vanmiddag.

Ik nam deze jonge vrouw en haar familie mee in mijn gedachten vanavond. En dat is oké.

Want door dit contrast kan ik, naast dat het zo intens is, dubbel genieten van de ‘kleine’ dingen.

Met mijn glas wijn loop ik de dansende groep in. Deze voor mij ontzettend dierbare mensen. Ik hef mijn glas omhoog en zeg: ‘Proost, op het leven jongens! Leef alsof het je laatste dag is.’