‘Maar dat neemt niet weg dat jij alsnog achter je droom aan moet!’

Je klopt met je hand op de bedrand. 'Kom eens even zitten.'

Voorzichtig schuif ik op het plekje wat je vrij hebt gemaakt voor mij. Dat is niet zo heel moeilijk, aangezien je lijf een hele hoop ingeleverd heeft de afgelopen tijd.

‘Vertel eens, heb jij nog dromen?’ Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Nou, vertel eens’, zegt ze met een wat dwingende toon. Ik heb even de tijd nodig om deze vraag te laten zakken. ‘Goede vraag!’, zeg ik. En ik begin wat te vertellen over een grote droom die ik nog heb, zo eentje die soms bijna onbereikbaar lijkt.

‘DOEN!’, zegt ze ineens hard.

‘Meissie, gewoon voor gaan. Anders heb je later spijt dat je het nooit gedaan hebt’, glimlacht ze mij toe.

Een mooie ingang voor mij voor een vraag aan haar. ‘Heb jij nog dromen?’, vraag ik.

‘Och meissie, nog zat, maar ik ben er nooit aan begonnen en nu ben ik te laat’. We praten wat verder over die dromen. Sommige groots en sommige klein. Een extreme sport beoefenen, berg beklimmen en strandvakanties, er passeert een hele lijst.

Door haar verre stadium van uitgezaaide kanker is de levensverwachting kort en is de tijd die ze hier nog zal hebben beperkt. Ze begint een droge mond te krijgen van het vele praten. ‘Zal ik wat drinken pakken?, vraag ik, wetende dat ze eigenlijk geen hulp wil. ‘Graag’, antwoord ze met de weet dat ze zelf de energie even niet heeft.

Ik kom terug met een cocktail glas met sap, er staat een parasolletje in dat ik in de la heb gevonden. Ze is een beetje in gedoezeld. Met de afstandsbediening zoek ik op YouTube naar het meest witte strand met de meest blauwe zee. Zachtjes klop ik op haar schouder en schuif haar het drankje toe. ‘Enjoy your stay miss’.

Ze begint te schateren van het lachen. Hij is zo aanstekelijk dat ik automatisch meedoe en we samen genieten van het momentje. ‘Toch nog een strand vakantie, Eef’, lach je.

‘Maar dat neemt niet weg dat jij alsnog achter je droom aan moet!’, zegt ze terwijl ze het glas heft.

‘Proost meissie!’