Een artikel uit Persoonlijk
Maaike blogt: 'Voor onze bewoners zie ik eruit als een vreemd aangekleed marsmannetje'
Het is de zesde dienst van Maaike deze week en ze is moe. Ze heeft het ontzettend warm door de beschermende kleding die ze draagt.
Het zweet loopt over mijn rug. Het speciale mondkapje dat we nu moeten dragen, sluit de boel aardig af en heeft al een flinke afdruk op mijn gezicht achtergelaten. De spatbril die ik op heb, zakt zo nu en dan wat naar beneden. Met mijn hand in een handschoen, schuif ik hem voorzichtig op zijn plek terug. Ik ben blij met de beschermende middelen die we tot onze beschikking hebben, maar voor onze bewoners zie ik eruit als een vreemd aangekleed marsmannetje.
Geduldig zit ik naast hem, terwijl hij hapje voor hapje zijn avondmaaltijd probeert op te eten. Hij is positief getest op COVID-19, maar dit feit komt niet meer bij hem binnen. Hij is ver in gedachten verzonken. Bij elke hap of slok probeer ik zijn aandacht weer te trekken en contact met hem te maken. Een paar seconden lang kan ik dit vasthouden, waarna ik aan zijn ogen zie dat hij weer wegzakt in zijn eigen wereld. De wereld van dementie.
Net als we bij de laatste slok thee zijn aangekomen, gaat het mis. Hij neemt de slok, zakt weer weg in gedachten en lijkt hierbij te vergeten dat hij de thee nog in zijn mond heeft. Hij verslikt zich enorm in deze laatste slok. Wat volgt is een verschrikking om te zien. Met zijn ogen wijd opengesperd, happend, hoestend, proestend en pruttelend, probeert hij adem te halen. Tranen rollen over zijn wangen. Ik probeer hem te helpen waar ik kan, om het ademhalen makkelijker te maken. Hem het gevoel te geven dat hij niet alleen is tijdens dit beangstigende moment.
Als hij het ergste achter de rug heeft, probeer ik hem te troosten. Met de tranen nog in de ogen, kijkt hij me uitgeput aan. Het heeft hem al zijn energie gekost. Ik wrijf over zijn rug, fluister geruststellende woorden en aai hem over zijn hoofd, als een moeder die haar kind probeert te troosten. Mijn gehandschoende hand houdt hij stevig vastgeklemd in zijn hand.
Nee, anderhalve meter afstand houden zit er niet in. Anderhalve meter afstand houden zit er bij ons nóóit in. Nabijheid, een gevoel van veiligheid en liefdevolle zorg is wat op nummer één staat. Verkleed als vreemde marsmannetjes proberen we dit, zo goed en kwaad als kan, te bieden aan deze kwetsbare doelgroep.
Dit is Maaike:
Mijn naam is Maaike van Rossum. Ik werk als zorgcoördinator op een kleinschalige woonvorm voor mensen met dementie. Ik werk al dertien jaar met veel liefde en plezier in de ouderenzorg, maar is daar sinds voorjaar 2018 een diepere dimensie in ontstaan. Mijn vader, toentertijd nog 64 jaar, bleek een beginnende vorm van dementie te hebben. Na een turbulente periode, werd het voor mij een uitlaatklep om te schrijven. Schrijven is voor mij naast het ordenen van mijn gedachtes, ook een manier om herinneringen vast te leggen. Met mijn blogs wil ik laten zien hoe bijzonder de zorg is, in al zijn mooie, verdrietige en heftige momenten. Mijn blogs verzamel ik op DementieBlogs.nl en mijn Facebook-pagina.
Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar!
Reageren op dit bericht?
Om te kunnen reageren op dit bericht moet je ingelogd zijn. Klik hier om in te loggen.