'La vie est belle'

Terwijl we de gang op lopen tikt mijn collega mij aan. ‘Zullen we even bij ome Piet gaan kijken?’ ‘Ome’ Piet is twee dagen geleden gestart met palliatieve sedatie en gaat op het moment hard achteruit.

Ook al kan en mag je in de zorg geen ‘lievelingetjes’ hebben er zijn toch bepaalde mensen die wat meer met je doen. En heeft deze lieve man met zijn kleine kraalogen dus ook, met zijn humor en liefde heeft hij een plekje in mijn hart veroverd.

We lopen samen de afdeling op en kloppen zachtjes op de deur. ‘Kom binnen', wordt er vanaf de andere kant geroepen. De hele slaapkamer staat vol met familie. ‘O, we komen een andere keer wel terug hoor!’, zegt mijn collega. ‘Nee hoor lieve meiden, kom binnen!’, antwoordt zijn schoondochter. Ik loop naar het bed waar Piet ligt.

Zijn huid is grauw, zijn neus is spits en zijn lijf is koud. Hij lijkt al zo leeg maar hij is er nog wel. Ik glij met mijn vingers over zijn stoppelbaardje naar beneden en zeg zachtjes tegen hem: ‘Wees maar niet bang hoor, ik leg zakken voor de deur voor die spuit elf,’ een van de grapjes die we samen altijd maakte. Hij reageert niet, maar ik weet zeker dat hij het hoort. De rust in de kamer wordt ineens ruw verstoord door een schoonzoon die ik nog niet eerder heb gezien. Geïrriteerd zegt hij: ‘Nou, lekkere trui heb jij aan voor dit moment!!’

De schrik trekt binnen een seconden door heel mijn lijf en zonder dat ik er iets voor doe, loopt mijn gezicht knalrood aan. ‘H-h-hoe bedoelt u?’, stotter ik. ‘Nou er staat, la vie est belle. Het leven is mooi’. Ik wil gelijk in de verontschuldigingmodus en mijn hoofd gaat razendsnel aan de slag om hier een passend antwoord op te geven.

Op dat moment onderbreekt de schoondochter het gesprek met bijzondere woorden. Een schoondochter die mij tijdens het verblijf van haar schoonvader in korte gesprekken mooie lessen bijbracht over het leven en de zin ervan.

‘La vie est belle...

Het leven is mooi...

Zonder donker geen licht,

Zonder verdriet geen vreugde,

En zonder de dood geen leven.’

Deze woorden droeg ik daarna bij me en sindsdien heeft niet alleen Piet, maar ook zijn schoondochter met hun liefde, hun liefde voor het leven, een plekje in mijn hart.