'Je zou wellicht zelfs kunnen zeggen dat niet het ouder worden oorzaak van gezondheidsproblemen is, maar het gebrek aan beweging'

Stilstand

… is achteruitgang. Als iets waar is in de gezondheidszorg, is dit het wel. Je zou wellicht zelfs kunnen zeggen dat niet het ouder worden oorzaak van gezondheidsproblemen is, maar het gebrek aan beweging. We worden niet ouder, maar we stoppen met bewegen, dat is het probleem. Het ziekenhuis is wat dat betreft een slecht voorbeeld: het staat vol met bedden! Het enige dat hier beweegt is de verpleging en het druppelende infuus.

Patiënten worden met een lift vanuit bed naar een stoel getransporteerd en terug. Als iemand zichzelf heeft bevuild, draaien wij hem of haar op de zij om te verschonen. Wij brengen de lepel naar de mond en de postoel naar het bed. De patiënt die onderuit zakt, zetten wij weer rechtop in bed. Er is zo weinig te doen op de afdeling dat zelfs de ambulante zorgvrager uit opperste verveling maar in bed gaat liggen. We geven er zelfs een tv bij om het liggen aantrekkelijk te maken. Het is zelfs in het taalgebruik doorgedrongen: je ligt in het ziekenhuis.

Een stilliggend levend wezen is een gemakkelijke prooi. Een giraffe kan staand slapen om aan een wakkere leeuw te ontkomen. In een modern ziekenhuis komen steeds minder leeuwen voor, maar roofdieren als obstipatie, urineretentie, incontinentie, decubitus, spieratrofie, contracturen, trombose, smetten, hospitalisatie en longontsteking liggen voortdurend op de loer.

En dus moeten wij als verpleging de mensen waar mogelijk het bed uitjagen. Maar waar naartoe dan? Van bed naar stoel of recreatieruimte? Of in bed van Trendelenburg naar anti-Trendelenburg en terug, van de ene zij op de andere? Dat schiet lekker op, maar niet heus! Degene die al genegen is om met de rollator een ritje om de zusterpost te maken, heeft dat na drie rondjes ook wel gezien. We kunnen de patiënten ook niet de hele dag naar het Florence Nightingale park verbannen, want we willen ze toch ook een beetje in de gaten kunnen houden. In een gevangenis word je tenminste nog af en toe gelucht. Bij ons kan er niet eens een raam open!

Nu is de opnameduur in de afgelopen decennia behoorlijk verkort. Dus voordat de complicaties van het niets doen optreden, zijn de meeste mensen alweer thuis of elders. Het risico zit bij de vaste gasten, daar moeten we iets voor doen. Ik zou willen voorstellen om een gouwe ouwe uit de jaren tachtig van de vorige eeuw weer eens uit de mottenballen te halen: de patiëntenrolstoelrace! Daarvoor bestaan diverse categorieën:

- de individuele korte afstand: 500 meter om de zusterpost

- de individuele lange afstand: 1000 meter om de zusterposten van afdeling A en B (alle deuren open)

- de massastart

Ik hoor de kritische lezer al allerhande bezwaren te berde brengen: daar krijgen we de zorgverzekeraars noooooit in mee, de zuurstofcilinders zijn te klein voor de lange afstanden enzovoorts. Allemaal terechte punten, waarvoor we een oplossing moeten vinden. Maar probeer te denken in mogelijkheden, niet in beperkingen!

Misschien hebben we hier wel een nieuwe paralympische discipline te pakken…

Mijn avonturen in het ziekenhuis met cartoons van Jan Zandstra nu online te bestellen bij o.a. Bruna, bol.com en uitgeverij SAAM via https://www.zorgboeken.nl/shop/medikul/