'Ik hoop dat de nieuwsgierige mensen om ons heen geen toeschouwers worden van een geboorte'

 Baby met haast

‘Vijf centimeter ontsluiting, het gaat super goed’, zeg ik, terwijl ik mijn handschoenen uitdoe. ‘Dit is het moment om naar het ziekenhuis te gaan.’ Terwijl haar partner de Maxi-Cosi en de tas met spullen in de auto zet, help ik de aanstaande mama in makkelijke kleding. Ik bel naar de verloskamers of er plek is: we mogen komen. ‘Ik rijd achter jullie aan, als er onderweg iets is kunnen jullie mij bellen.’ Ik leg uit waar ze kunnen parkeren en stap in de auto.

Midden op de snelweg word ik gebeld, ik herken het nummer van haar partner, van eerder op de dag. ‘Uh, ze zegt dat het nu wel heel pittig wordt… Ze voelt ook een soort, ja druk. Alsof ze moet persen.’ Ik kijk ondertussen naar de auto’s naast me, die ons met hoge snelheid passeren. Geen hele veilige plek voor de geboorte van een baby. En al is het zomer, de temperatuur is ook niet ideaal voor een pasgeborene. Ik vraag of hij de telefoon op de speaker kan zetten, zodat ik met haar kan praten.

‘Ik hoor dat je het zwaar hebt, het gaat ook hartstikke snel. Kun je ze nog wegzuchten?’ Het geluid wat ik haar hoor maken, herken ik uit duizenden. Het geluid van een vrouw in baringsnood, de oerkracht die alles overneemt. Dit is het teken dat de ontsluitingsweeën overgaan in persweeën. Normaal kijk ik met bewondering naar dit proces, nu is het niet zo’n handige timing van het lichaam. ‘Ik doe mijn best om te zuchten’, zegt ze tussen de weeën door. Ik ben blij als het ziekenhuis in zicht begint te komen.

Op de parkeerplaats aangekomen, ren ik met een rolstoel naar haar toe. In haar broek zit een natte plek van het vruchtwater, de vliezen zijn onderweg gebroken. Ik zie dat haar buik mee perst, zuchten gaat niet meer. Mensen om ons heen stoppen om te kijken. Haar partner kijkt ook hulpeloos naar zijn vrouw en ik voel zijn zenuwen door alles heen. Ik fluister dat alles goed komt terwijl ik hem bemoedigend aankijk. Hij ontspant iets. Ondertussen bel ik de verpleegkundige om de verloskamer zo snel mogelijk klaar te maken. Ze kent de onvoorspelbaarheid van ons vak en gaat gelijk aan de slag.

Ik doe in mijn gedachten een schietgebedje als de lift lang op zich laat wachten. Ik hoop dat de nieuwsgierige mensen om ons heen geen toeschouwers worden van een geboorte. Eenmaal op de juiste verdieping gaan we zo snel mogelijk naar de verloskamer. ‘Ik kan het écht niet meer tegenhouden.’ Ze staat op uit de rolstoel, klampt zich staand vast aan het bed terwijl ik haar broek probeer uit te doen. Ik zie al haartjes. Tijd om handschoenen aan te trekken heb ik niet, een golf vruchtwater komt over me heen terwijl de baby geboren wordt. Het begint gelijk goed te huilen.

Onhandig help ik haar samen met de baby, nog vast aan de navelstreng en dus aan haar, in bed. Wat bekomen van alles bellen ze hun familie die niet kunnen geloven dat de baby er al is. Iedereen begint te huilen zodra de baby in beeld komt.

‘De baby had haast, en kon niet wachten om jullie te ontmoeten’, zeg ik lachend. De ouders lachen mee terwijl partner op de klok kijkt: ‘Dan zijn we mooi met het avondeten weer thuis!’ 🤍

© Leven van een Verloskundige