‘Ik dacht dat ik er al lang niet meer zou zijn, ik kan niet meer!’

Als ik binnenstap in de woonkamer zit hij daar, op zijn ziekenhuisbed midden in de huiskamer. Starend naar de foto’s op het dressoir. Zonder dat hij het hoort, fluistert zijn vrouw mij in: ‘Hij heeft het echt heel zwaar nu,’ en ze loopt snel naar boven.

‘Goedemiddag Henk!’ Hij kijkt op en zijn ogen staan leeg en droevig. ‘Vandaag is het niet zo’n goede dag hoor, Eva.’ Ik schuif de poef onder zijn bed vandaan en ga naast hem zitten. ‘Waarom duurt het nou zo lang?’ De jonge man van nog maar eind 40 is moe, moegestreden.

De kankercellen in zijn lijf vermenigvuldigen zich de afgelopen maand in een rap tempo. Zijn lijf doet met iedere beweging zeer en valt met de dag stukje bij beetje meer uit. Ondertussen hoor ik zijn vrouw, die naar beneden is gekomen, rommelen in de kastjes van de keuken. Het hele leven van dit gezin staat op zijn kop. Hij kreeg nog een half jaar te leven, maar is ondertussen al een jaar verder.

‘Ik dacht dat ik er al lang niet meer zou zijn, ik kan niet meer!’ Omdat zijn lijf opraakt, maar hij niet weet wanneer de tijd op is, maakt hem dat gefrustreerd. ‘Hoe lang moet ik nou nog verder?’ De tranen rollen langzaam over zijn wangen. Zelf moet ik ook even slikken als ik deze jonge, grote, maar toch ook zo fragiele man in tranen zie zitten.

Voorzichtig bied ik hem alle ruimte om zijn emoties een weg naar buiten te laten varen. Hij vertelt over wat hij graag nog wil, maar niet meer kan, hij probeert met voorbeelden uit te leggen over het er nog wel zijn, maar niet meer echt kunnen leven. Langzaam komt de frustratie los. Achter mij hoor ik gesnik, zijn vrouw staat tegen de deurpost aangeleund. Ik wenk haar om erbij te komen zitten.

Zijn vrouw gaat heel dicht naast hem zitten. Hij laat zijn hoofd op haar schouder vallen. Samen zitten ze huilend, maar stilzwijgend op het randje van het bed. ‘In voor- en tegenspoed', zegt zijn vrouw zachtjes in zijn oor. Met mijn ene hand op zijn en de andere op haar knie zitten we even stil zonder woorden. ‘Ik laat jullie even alleen, ik kom straks terug’, zeg ik tegen beiden.

Ik besluit om even een rondje te rijden om te ontladen. Zo’n beladen onderwerp altijd, maar helemaal zo jong. Hij die niet meer kan en wil en zij die niet zou weten hoe ze zonder hem moet.

Het leven is soms zo oneerlijk.

Als ik na een uurtje terugkom zie ik ze samen door het raam aan de eettafel zitten. Ze bladeren door de fotoboeken die ze van alle vakanties gemaakt hebben. Ondertussen vervang ik de medicatiecassette en geniet ik van de mooie herinneringen die ze vertellen.

Zijn vrouw loopt mee naar de deur en pakt mijn hand vast. ‘Bedankt hoor, we hebben sinds tijden eindelijk weer echt kunnen praten.’ Het ontroert mij en dat ontroert haar weer. Zonder enig moment na te denken slaan we onze armen om elkaar heen.

Vijf dagen later is Henk rustig ingeslapen. In zijn hoofd was het al een poosje op, maar als er iets onvoorspelbaar is, is het wel de dood. Nu had hij rust in zijn hoofd, zijn vuurtje ging uit en de laatste slagen van zijn hart zijn geklopt...

Ze waren er voor elkaar ‘In voor- en tegenspoed!’