'Ik ben weer terug in de verpleging!'

Terug

Ik ben weer terug in de verpleging! Vijfendertig jaar zat ik als belastingadviseur op mijn kantoorkrent. Nu sta ik weer als verpleger aan het bed in mijn oude vertrouwde Haagse ziekenhuis. Zoveel leuke herinneringen liggen hier. Ik heb er zin in!

Maar na drie diensten op de afdeling ouderengeneeskunde vraag ik mij af of er nog veel te lachen valt. Ik ben echt wel wat gewend na vier jaar verpleging in de jaren tachtig, maar op de afdeling ligt iemand die zijn benen en vingers verloor aan een vleesetende bacterie, een extreem zware man die een been kwijtraakte aan een geïnfecteerde knieprothese, een vrouw van mijn leeftijd die de doodsangst nog in haar ogen heeft van de ademnood door covid en een man met hersenmeta’s die zijn woorden niet kan vinden. Ik kan daar de grap niet echt van inzien.

Natuurlijk was dat vroeger niet anders, ik zal wel sentimenteler zijn. Maar we maakten het toen wel een beetje gezellig op de afdeling. We flirtten met elkaar, organiseerden met patiënten rolstoelraces in de gang of spoten elkaar nat met de brandslang. Ook leuk was dit: met infuusslangen een ‘waterleiding’ aanleggen onder de balie naar de stoel van de balie-assistente en daar een 60cc spuit met water op aansluiten. Of we stuurden een koker via de buizenpost naar de eigen afdeling en legden een open tube Lanette wascrème op het landingsplatform gericht op de nek van het afdelingshoofd. Ook stuurden we een naïeve leerling-verpleegkundige met een koffiekarretje op pad naar een andere afdeling voor steriele anuskurken tegen incontinentie.

En dan heb ik het nog niet eens over de interne perikelen van de inmiddels afgebroken personeelsflat naast het ziekenhuis. De hunkerbunker, een walhalla voor single broeders en zusters. Ik heb nog steeds het officiële schrijven van de directie met de aankondiging dat er een boete van dertig gulden op mijn loon zou worden ingehouden voor vandalisme. Met een groepje broeders hadden we de boel op stelten gezet met de brandslang waardoor de vloerbedekking naar de knoppen was. Ik had de boete er graag voor over. Met de rashaagse John zaten we te kaarten voor geld, tegenwoordig waarschijnlijk onverenigbaar met de functieomschrijving van een geüniformeerde portier die een beetje toezicht moest houden op ons. Door een luik boven de liftschacht kon je op het dak van de flat komen. Daar lagen we lekker in de zon of zaten we te jammen met gitaar en keyboard met uitzicht over de stad, een beetje zoals de Beatles in 1969 op het dak van de Apple studio (een onbescheiden vergelijking, maar op die leeftijd voelden we ons on top of the world).

En last but not least, werd ik in de nachtdienst op de kraamafdeling verliefd op mijn collega Carla, waarmee ik inmiddels vijfendertig jaar samen ben en twee prachtige dochters heb die in ons ziekenhuis zijn geboren. Mooie en leuke herinneringen genoeg dus. Ben benieuwd of ik daarvan nog wat terugvind in het ziekenhuis van de 21e eeuw…

Mijn avonturen in het ziekenhuis met cartoons van Jan Zandstra nu online te bestellen bij o.a. Bruna, bol.comen uitgeverij SAAM via https://www.zorgboeken.nl/shop/medikul/