'Ik bel de beveiliging en vraag of ze op de camera kunnen zien waarom er een alarm ging'

Ik draai een nachtje zelfstandig wonen voor gehandicapte mensen. Wacht, volgens mij mag je 'gehandicapt' tegenwoordig helemaal niet meer zeggen. Het woord ‘gehandicapt’ heeft hetzelfde symbool gekregen als mongool en debiel. Maar goed, die discussie ga ik hier vandaag niet aan. Ik zal ze vanaf nu dan ook keurig 'mensen met een fysieke of mentale beperking' noemen.

Vier locaties door de stad

Binnen een straal van 20 kilometer liggen vier huizen van de organisatie, en ik heb dienst op alle vier de huizen. Ik krijg een Audi onder mijn reet geschoven en cross langs de vier locaties.

Locatie 1: een oud herenhuis, vol kids met de lichamelijke leeftijd van 5 tot 12 jaar. Het oude herenhuis is niet mijn vaste standplek en ik bel de centrale om te laten weten dat ik naar binnen ga. Dat is omdat er ooit een poging tot inbraak is geweest. Maar goed, door bezuinigingen willen ze er geen vaste nacht in zetten. Daar valt ook wat voor te zeggen, vind ik. Ik loop de kamers langs om even te kijken of iedereen nog braaf in bed ligt. Dat doen ze gelukkig, dus heb ik er geen kind aan.

Locatie 2: een flat. Hier verblijven jongeren in een soort woongroep, in de leeftijd van 13 tot 19 jaar. Ik rijd de ondergrondse parkeergarage in en kijk om het hoekje van de kamers. Ineens zie ik een heel verschrikt meisje vanaf de bank naar me kijken. In bed ligt mijn patiënt rustig te ademen. Het is zijn zus. Ze was dus stiekem blijven slapen. Ik fluister dat ze morgenochtend om 7:00 uur wel weg moet zijn… Ze mag wat mij betreft blijven liggen; ik  doe wel of ik niks gezien heb. De laatste bus waar ze mee naar huis kon, had ze gemist. Ik ga het meisje natuurlijk niet de straat op sturen.

Locatie 3: een bungalowpark. Hier wonen jongens van 20 tot 37 jaar. Ik loop gezellig mijn ronde over het park. Onderweg zie ik nog een vosje en twee hazen. Het zwakke schijnsel van de lantaarns maakt het een droomachtige donkere weg. Ik vind het wel gezellig. Ik loop hier niet iedereen langs, maar alleen de zorgvragers die een zorgmoment gepland hebben staan.

Locatie 4: mijn verblijflocatie. Hier zit ook mijn kantoor. Het doet een beetje aan als een verpleeghuis met appartementen. Ze hebben een gemeenschappelijke eetkamer en verder een eigen keuken waarin gekookt kan worden als dat gewenst is. Hier woont alles van 38 tot een jaar of 70. Een heel divers boeltje, moet ik toegeven.

Niks doen

Het mondt uit in een nacht niks doen. Ik hang wat voor de televisie en doe spelletjes. Mijn enige aanspraak is een beveiliger met 3D-bril en oordoppen in. Als ik daar de oorlog mee moet winnen, knoop ik nu een witte onderbroek aan een stok en geef ik me spontaan over. Ineens knippert er een lampje op het bellenbord; op locatie 3 gaat een bel af. Ik bel naar de beveiliging en vraag of ze op de camera kunnen zien waarom er een alarm ging. Nou, helaas voor mij: niet dus…

Bewapend

Ik ben zo’n lekkere stoere vent! Ik ga natuurlijk totaal nergens voor op de loop (kuch, kuch). Bewapend met een inco (want ja, je weet maar nooit), een zaklantaarn formaatje knuppel en de dienstauto, ben ik onderweg naar de locatie. Met knikkende knieën stap ik uit voor het grote hek en loop ik het park op. Tsja, en dan? Dan moet je dus gaan zoeken waar dat alarm vandaan kwam. Nu was het in dit geval lekker makkelijk, want het lampje ging bij huisje nummer 23 branden. Dus loop ik daar naartoe en maak ik de deur open met mijn sleutelbos.

Eenmaal binnen sta ik in een huisje van een 23-jarige met een lichamelijke beperking. Als ik boven mijn hoofd het bed hoor kraken en beneden bij de kapstok vrouwenschoenen zie staan - die er bij mijn eerste ronde nog niet stonden - vind ik het wel welletjes. Ik ga die twee niet storen.

Afmelden

Ik meld me af bij de beveiliging onder het mom van 'loos alarm', maar kan het niet laten om even een papiertje op de keukentafel achter te laten met de boodschap of ze volgende keer het alarm uit willen zetten als ze sneaky dates plannen. Onderaan het papiertje zet ik een dikke vette knipoog. In de auto kijk ik op de klok. Fijn, bijna tijd voor koffie.