Hospiceverpleegkundige Esther - 'Waar ik zelf nog nooit aan gedacht heb, is dat seksuele gevoelens ook gewoon onderdeel zijn van gevoelens in de laatste levensfase'

Esther-seksuele gevoelens-laatste levensfase

De laatste levensfase beleeft iedereen op z’n eigen manier en daarbij kunnen er allerlei gevoelens loskomen. Waarschijnlijk denk je daarbij niet snel aan seksuele gevoelens, maar ook in de laatste levensfase gaan deze gevoelens in bepaalde leeftijdscategorieën gewoon door. Hospiceverpleegkundige Esther vertelt je er in deze blog meer over! 

In het hospice staat de dood niet centraal, maar het leven. De laatste levensfase. Een fase waarin het leven heel intens en bewust wordt geleefd. Het leven gaat hier dus ook gewoon door en houdt niet ineens op als je de drempel van een hospice overstapt om daar je laatste dagen, weken of maanden door te brengen. 

Er komen mensen vanuit het ziekenhuis naar het hospice omdat zij uitbehandeld zijn. De tijd voor een opname bij ons is dan vaak heel hectisch geweest met onderzoeken, behandelingen, onzekerheden, balanceren tussen hoop en vrees. Na de diagnose ‘uitbehandeld’ komt de schok en het verdriet. Of soms is het een zelfs een keuze: 'Ik wil niet meer behandeld worden.' Behandelingen kunnen zo zwaar, pijnlijk en uitputtend zijn, dat sommige mensen het niet meer aan kunnen om dat nog eens te moeten ondergaan. Zij berusten zich dan liever in het feit dat zij heel ziek zijn en komen te overlijden.

Of mensen die zich in de laatste levensfase bevinden, komen vanuit de thuissituatie omdat het daar niet meer ging door overbelaste partners en/of kinderen. Ook alleenstaanden die ondanks verpleging aan huis, niet meer alleen kunnen zijn, zijn dankbaar voor een opname met 24/7 toezicht. Of jongere mensen die nog een gezin hebben; thuis draait het voor de partner dan alleen nog maar om verzorgen en verplegen. Er wordt dan voor een hospice gekozen, zodat zij alleen nog maar partner hoeven te zijn. 

Een opname in het hospice wordt dan als een warm bad ervaren. Geen pijnlijke onderzoeken of behandelingen meer. Geen onzekerheid meer, maar rust. Alles draait dan ineens niet meer om de ziekte, maar alleen nog maar om de zieke zelf. Alleen de vervelende symptomen van de ziekte worden nog maar aangepakt om zo min mogelijk ongemak te hebben.   

De rust en de ruimte voor henzelf valt dan als een warme deken om hen heen. Ruimte om te verwerken, van je af te praten, tijd voor bezoek te hebben, ruimte om weer even naar buiten te kunnen in een rolstoel met een vrijwilliger, even weer een frisse neus. Je ziet de mensen bijkomen van alles wat ze hebben meegemaakt. Alle rust, aandacht en liefde doet hen goed. En zo komt erin henzelf ook weer ruimte. Ruimte om weer eens heerlijk te lachen of gewoon heel hard te huilen. Ruimte om intens te kunnen genieten van de kleine dingen. Emoties en gevoelens komen los. 

Waar ik zelf nog nooit aan gedacht heb, is dat seksuele gevoelens ook gewoon onderdeel zijn van gevoelens in de laatste levensfase. Waarom ook eigenlijk niet! Eenmaal weer in totale ontspanning, weer enigszins controle over jezelf en je leven (hoe kort dat ook is) hebben, gaan deze gevoelens in bepaalde leeftijdscategorieën ook gewoon door. 

In de jaren dat ik hier werk heb ik het een paar keer meegemaakt. Het eerste besef kwam best wel binnen. Ik liep in de vroege ochtenduren een ronde langs de kamers om te controleren of alles goed ging met de gasten. Heel zachtjes deed ik de kamer open van een 51-jarige man. Ik bleef heel even staan om mijn oren te spitsen zodat ik de ademhaling kon horen. Ik hoorde geluiden die ik niet thuis kon brengen. Buiten een hijgende ademhaling hoorde ik namelijk ook een ritmisch krakend decubitusmatras. Huh? Zoiets had ik nog nooit gehoord hier? Ik wilde de kamer instappen, totdat ik mij ineens besefte: 'Oeps! Zelfbevrediging?!'

Ik ben zo dankbaar dat ik het in de gaten had. Stel dat ik gewoon daar in de kamer had gestaan! Het was goed om dit mee te maken. Je bent in een hospice snel geneigd zomaar een kamer in te stappen. Zeker tijdens een nachtdienst. Privacy is heel belangrijk! Ik houd er nu dus altijd rekening mee. 

En zo zie je maar, het draait hier niet om de dood. Zolang je leeft, draait alles om het leven. Met alles erop en eraan wat erbij hoort.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-.'

De verhalen van hospiceverpleegkundige Esther zijn gebundeld in het boek 'De laatste bladzijde', dat je HIER kunt bestellen.

Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar! 

You have already unliked it!