Hospiceverpleegkundige Esther - 'Twee dozen vol dossiers van mooie mensen die niet meer onder ons zijn'

Mijn laatste dienst van dit jaar. Hoewel het buiten nog pikkedonker is, hoor ik de lijsters alweer hun hoogste lied zingen. Ik kijk op de klok en zie dat het vijf uur is geweest; tijd voor mijn vaste poetsrondje. Ik pak de fles schoonmaakspray en een doek uit het washok, en ga aan de slag.

Gedachteloos poets ik lichtknopjes, kranen, afstandsbedieningen, toetsenborden, trapleuningen en alle denkbare voorwerpen waar handen aan gezeten hebben. Het is één van de extra taken die nodig zijn om het coronavirus buiten de deur te houden. Bij de deurknop van de kamer van een gast aangekomen, wordt de stilte van mijn gedachten vervangen door het getal 62.

62… Ik denk terug aan het begin van de dienst. Bij aankomst zie ik in de hal de kaars branden. De kaars die we aansteken, als teken dat er een gast is overleden. Mijn collega heeft alle spullen voor de laatste zorg klaargezet en wacht al op mijn komst. Haar dienst zit er eigenlijk op, maar bij overlijden rond de overdracht is het voor een ieder van ons geen issue om langer te blijven en elkaar te helpen.

De familieleden hebben al afscheid genomen en zijn net naar huis. We trekken een witte plastic schort en handschoenen aan en verlenen vol respect de laatste zorg. Als laatste plaatsen we de koelplaat onder de gast die deze nacht nog bij ons zal verblijven, totdat ze morgen door de uitvaartonderneming wordt opgehaald.

Ik zwaai mijn collega uit en wens haar een goede dienst voor komende nacht: de nacht van oud en nieuw. Na alles opgeruimd te hebben, archiveer ik het dossier van de gast en stop ik deze weg in een archiefdoos. Twee dozen vol dossiers van mooie mensen die niet meer onder ons zijn. Mijn vingers glijden langs de dossiers, en de namen en herinneringen gaan als een film aan me voorbij. Al tellend kom ik op het getal 62.

62… Ik schrik op uit mijn meegevoerde gedachten. Ik leg mijn poetsdoek weg en ga nog even de kamer binnen. Dag, mooi mens. Dank je wel dat ik een klein stukje met je mee mocht reizen.

Dag, lieve, mooie mensen. Dank voor alle mooie ervaringen die jullie mij gegeven hebben. Dank voor de ontmoeting, de lach, de tranen, het vertrouwen, de diepe gesprekken en mooie levensverhalen. Dank voor al jullie openheid en kwetsbaarheid in de laatste bladzijde van jullie levensboek.

Dag, mooie, lieve mensen…

En de lijster zingt

met zijn mooiste lied

het nieuwe ochtendgloren tegemoet

Het mooiste lied,

onuitwisbaar

in mijn geheugen gegrift

maar klaar

voor de nieuwe

mooiste liederen

die hij zal brengen.

Dit is Esther:

Ik ben Esther en werk na 18 jaar in de wijk sinds 2019 als hospiceverpleegkundige bij Careyn DWO/NWN. Het werken in een hospice brengt mij veel ervaringen, bijzondere momenten, inzichten en emoties. Schrijven helpt me om te verwerken wat ik allemaal meemaak. Met het delen van mijn verhalen wil ik graag het taboe rond de laatste fase van het leven doorbreken. Want we praten er niet graag over, weten er niet veel van en willen er al helemaal niet aan denken. De laatste levensfase is echter niet alleen verdriet, maar net zoals in het ‘normale’ leven is er ook lachen, genieten, huilen, sarcasme, lol, boosheid en ja, zelfs feesten. Ik schrijf verhalen en gedichten om deze fase van het leven in het licht te zetten. Meer verhalen lezen? Klik hier voor mijn Facebookgroep: ‘De laatste bladzijde -hospice verhalen en gedichten-‘.