Hoe Zuster Toos afscheid nam van haar moeder – ‘Wat zeg je nog op zo’n moment? Alles lijkt zo onbenullig’

4 feb, 2020

Blog-verpleegkundige-zuster-toos-overlijden-moeder-kanker

Vandaag, 4 februari, is het Wereldkankerdag. Daarom een mooie en tegelijkertijd verdrietige blog van Zuster Toos over het verlies van haar moeder, die ruim tien jaar geleden stierf aan de gevolgen van darmkanker. ‘De woorden schreeuwen in mijn hoofd, maar mijn lippen maken gelukkig geen geluid.’

Ik heb altijd wel mijn woordje klaar. Mensen die mij kennen weten dat. Ik oefen al 45 jaar met wat minder ad rem zijn. In mijn vak is het een voordeel dat ik bijna nooit met mijn mond vol tanden sta. Over het algemeen heb ik altijd wel een praatje, uitleg, advies of grapje paraat.

Naderend eind

Alweer 10 jaar geleden stond ik niet als zuster, maar als dochter aan een ziekbed. Het ziekbed van mijn moeder. Het was menens. Uitgezaaide darmkanker. Een operatie haalde niets meer uit. En zorgde door een complicatie voor een snel naderend eind.

Misplaatst

Bikkelhard en pijlsnel hadden we nog maar een paar dagen. Mijn vakkennis fluisterde in mijn hoofd hoe laat het was. Mijn dochterhart wilde het niet horen. Hier waren mijn advies, praatje en uitleg volkomen misplaatst.

Oorverdovende stilte

Daar waren we samen in een klein hokje op de IC. Alle toeters en bellen compleet. Pompen, monitoren, voetstappen, piepje hier, alarmpje, daar stemmen en telefoongesprekken. En tegelijkertijd oorverdovende stilte. Wat zeg je nog op zo’n moment? Alles lijkt zo onbenullig.

Voor altijd slapen

Ondanks de sedatie die het laatste stukje zo humaan mogelijk zou moeten maken, zie ik de vertrouwde bruin groene ogen opengaan. ‘Ik heb zo’n honger.’ Met een theelepeltje geef ik haar een paar likjes appelmoes. ‘Ik ben zo moe, moet ik nou voor altijd slapen?’

Geen geluid

Mijn hart breekt in gruzels bij het horen van deze vraag. Néé natuurlijk niet! Je moet bij mij blijven, want ik wil je niet kwijt, ik red het toch niet zonder jou! De woorden schreeuwen in mijn hoofd, maar mijn lippen maken gelukkig geen geluid. Ze verdient het niet dat ik met deze woorden haar misschien nog een schuldgevoel bezorg.

Laatste keer

Ik pak haar hand. ‘Als jij dat wilt mag je voor eeuwig slapen, mam. Je mag zelf kiezen.’ Die avond zien we voor de laatste keer samen hand in hand de zon onder gaan. Heel stilletjes, maar het gevoel is oorverdovend.

Dit is Carina:

Mijn naam is Carina (45), getrouwd en moeder van twee prachtige zoons. Ik ben al 26 jaar werkzaam in de zorg en na aan een aantal werkplekken te hebben gehad, weet ik dat mijn passie ligt in de thuiszorg en wijkverpleging. Elke dag stap ik met veel plezier in mijn autootje om te gaan zorgen voor ‘mijn’ cliënten. Je maakt een enorme diversiteit aan dingen mee, en bent aangewezen op je eigen kennis, kunde en inventiviteit. Na 26 jaar kan ik nog steeds met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik het mooiste vak heb van de wereld. Mijn blogs, die ik deel via mijn Instagram-account @zustertooszorgt, zijn ontstaan doordat ik me soms erg kan storen aan het negatieve daglicht waarin de zorg soms wordt neergezet. Tuurlijk het is hard werken, maar er zijn zoveel onbetaalbare gouden momenten, als je ze maar wil zien. Daar kan voor mij geen topsalaris tegenop. Momenteel volg ik naast mijn baan een deeltijdstudie HBO-V, een pittige combinatie. Ontspannen doe ik in mijn tuin, wandelend met mijn hond, en uitgebreid koken voor mijn mannen, familie en vrienden. Kortom: ik ben een gelukkig mens.

Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar!