'Het begon ons steeds duidelijker te worden dat mevrouw veel helderder was dan ze ons had doen laten geloven'

Mevrouw De B was bijna 80 jaar toen ze bij ons werd opgenomen. Zij was de jongste uit een gezin van 4 kinderen. Haar 3 broers waren meervoudig gehandicapt en mevrouw had al van jongs af aan samen met haar ouders voor haar broers gezorgd. Ze had school afgemaakt en daarna was zij thuis blijven wonen om haar ouders te helpen.

Ze kon goed leren en sprak en schreef vloeiend 5 talen. Daarmee verdiende zij, vanuit haar ouderlijk huis, ook haar brood. Ze deed namelijk vertaalwerk. In die tijd gebeurde dat nog niet via de computer. Mevrouw deed dat in de avonduren en op de schrijfmachine. Ze was zo druk met het helpen thuis en het hele avonden vertalen, dat zij eigenlijk nooit aan enig uitgaansleven meedeed en nooit een vriend of vriendin wat beter had leren kennen. Maar mevrouw hield van haar ouders en haar broers, en klaagde nooit. Ze hielp met liefde en plezier.

Ze kreeg het nog zwaarder toen eerst haar vader werd getroffen door een zwaar herseninfarct, waardoor hij totaal hulpbehoevend werd, en een aantal jaar later haar moeder begon te lijden aan het vreselijke dementieel syndroom. Mevrouw verzorgde, geheel alleen, haar ouders, haar broers en het totale huishouden, en bleef daar ook haar vertaalwerk in de avonden bij doen.

Het is haast niet voor te stellen hoe zij dat zonder enige verdere hulp voor elkaar heeft gekregen. Haar vader stierf toen mevrouw 50 was. 2 jaar later stierf ook haar moeder. Mevrouw bleef voor haar broers zorgen, totdat ook zij, de een na de ander, kwamen te overlijden. Mevrouw was 75 toen haar jongste en laatste broer overleed. Ze miste haar familie enorm en voelde zich eenzaam en overbodig. Ze had geen verdere familie, vrienden of echte kennissen, en wist niet wat zij moest beginnen.

Ze dacht na over haar situatie. Ze was lichamelijk beresterk en kon niet naar een ‘rusthuis’. Toen besloot ze net te doen alsof ze een beetje de weg kwijt was en begon ze midden in de nacht bij buren aan te bellen, op de ramen te kloppen of luidkeels op de stoep van het politiebureau te gaan zingen of schelden. Ze werd door bezorgde buren en meelevende agenten naar haar huis gebracht en hing dan verward klinkende verhalen op. Daarom werd ze doorverwezen naar hulpverlening en gescreend, waarna ze ‘gedwongen’ werd opgenomen bij ons in het pg verpleeghuis. Ze protesteerde luidkeels, maar de opname werd toch blijvend gemaakt. Haar huis werd verkocht en het grootste deel van haar spullen ook.

Na ongeveer een half jaar begon het ons steeds duidelijker te worden dat mevrouw veel helderder was dan ze ons had doen laten geloven. Na een aantal goede gesprekken kwam de trieste aap dan ook uit de mouw. Mevrouw wilde gewoon graag gezelschap en had geen andere oplossing gezien dan deze.

Ze mocht bij ons blijven en kreeg een eenpersoonskamer. Ze hielp ons heel vaak mee. Deed veel huishoudelijke taken, hielp medebewoners met eten en drinken en zorgde altijd voor de koffie en thee voor het personeel. Ze voelde zich nuttig en was dolblij wanneer ze zelf eens lekker werd verwend.

Mevrouw heeft bijna 10 jaar bij ons gewoond en bleef tot aan het einde helder en goed ter been. Zij stierf in haar slaap toen ze bijna 90 was. Dank u voor al uw lieve zorgen, mevrouw.

Dit is Ineke:

Misschien heb je mijn blogs al weleens gelezen op de Facebookgroep voor verpleegkundigen en verzorgenden: daar blog ik onder mijn echte naam over mijn ervaringen. Ik werk al vanaf mijn zeventiende in de zorg. Eerst als helpende, toen als ziekenverzorgende en nu als verzorgende IG. Ik heb al veel kanten van de zorg gezien en meegemaakt. Ik deed mijn opleiding in de PG, heb jaren als uitzendkracht gewerkt, ben aan de slag geweest in het verzorgingshuis en heb in de ouderenpsychiatrie gewerkt, met uitstapjes naar de jongerenafdelingen. Momenteel werk ik vaste nachtdiensten in het verpleeghuis.