Heftig thuiszorgverhaal – Hoe de vader van een cliënt beschreef hoe hij zorgleerling Stephanie zou verkrachten

Leerling in de thuiszorg

‘De cliënt in kwestie, mevrouw Van Veen,* was een vrouw van middelbare leeftijd die nog bij haar vader thuis woonde. Ik kwam bij haar om haar oedemateuze benen te zwachtelen. Omdat ik nog leerling was en dit nog moest leren, ging mijn leerlingbegeleidster met me mee. We hadden afgesproken dat zij toe zou kijken, terwijl ik de benen zwachtelde.’

‘Blijf van mijn lijf!’

‘De volgende keer dat ik kwam, begon ze ineens te schreeuwen: ‘Blijf van mijn lijf!’ Ik schrok vreselijk. Wat had ik fout gedaan? Haar vader nam het voor me op en zei dat ze niet zo boos moest worden. Gelukkig was ook deze keer mijn begeleidster bij me en in overleg heeft zij toen de zorg voor deze mevrouw van mij overgenomen.’

Bedreigd met verkrachting

‘Later die week werd ik plotseling naar kantoor geroepen. Ik schrok. Had ik soms iets ergs gedaan? Op kantoor trof ik mijn manager, mijn begeleidster en de wijkverpleegkundige aan. Hun gezichten stonden heel serieus. De wijkverpleegkundige nam het woord. Ze vertelde hoe de vader van mevrouw Van Veen, die ook bij ons in zorg zat, tot in detail aan mijn begeleidster verteld had hoe hij mij zou verkrachten. Ik kon het niet begrijpen, vooral omdat hij het nog voor me opgenomen had tegenover zijn dochter. Het ergste was dat deze man ook nog eens bij mij in de straat woonde. Hij wist zelfs wie mijn kinderen waren!’

Onder politiebegeleiding uit zorg gezet

‘Gelukkig handelden mijn collega’s heel adequaat. Mijn begeleidster ging met me mee naar het politiebureau om melding te doen. De wijkverpleegkundige heeft onder politiebegeleiding vader en dochter uit zorg gezet. Daarna is bemoeizorg, een vorm van geestelijke gezondheidszorg die zich richt op zorgmijders, voor hen ingeschakeld. Hoewel ik flink was geschrokken, dacht ik dat het nu opgelost zou zijn. Ik hoefde immers niet meer naar mevrouw Van Veen of haar vader toe.’

Jachtwapen

‘Toen we later die week het voorval bespraken in de teamvergadering, trok een collega wit weg. “Wist je dat hij een jachtwapen in huis heeft?” stamelde ze. Dat was voor mij de druppel die de emmer deed overlopen. De rillingen liepen over mijn lijf. Nu waren mijn kinderen en ik het doelwit van een reële bedreiging.’

Melding bij de politie

‘Mijn collega was ook bang. Zij was namelijk de enige in het team die wist dat hij een wapen had en daarom de aangewezen persoon om melding te doen bij de politie. Dit wilde ze in eerste instantie niet, omdat ze niet bij de situatie betrokken wilde raken. Dat begreep ik, maar het maakte me ook enorm kwaad. Wat moest ik nu? Gelukkig besloot ze na een kort gesprek met de wijkverpleegkundige de politie toch in te lichten.’

‘Ik kon niets anders dan huilen’

‘Die avond was ik alleen thuis met mijn kinderen. Ik kon niets anders dan huilen. Wat moest ik mijn kinderen vertellen? Het was voor hen voorlopig niet veilig om op straat te spelen. Toen ik dat zei, vroeg mijn zoontje van zes: “Waarom dan niet?” “Een meneer uit de straat is boos op mama”, antwoordde ik. Gelukkig was die uitleg voldoende, maar het deed wel iets met me. Verschrikkelijk dat de vrijheid van mijn kinderen beperkt werd door iets wat ze nog niet konden begrijpen.’

Inmiddels verhuisd

‘De politie trof niets illegaals aan in de woning van de vader. Hij heeft me ook nooit benaderd, maar je kunt je vast voorstellen dat dit het engste is dat ik ooit heb meegemaakt! Gelukkig ben ik inmiddels verhuisd.’

Bedrijfsmaatschappelijk werk

‘Het voorval heeft veel losgemaakt in het team. Wat bleek namelijk? De vader had vaker seksueel getinte opmerkingen gemaakt naar collega’s of ze op ongepaste wijze aangeraakt. Toen we al deze voorvallen bij elkaar optelden, werd het een ernstig geval. Later hoorden we nog dat de dochter bij haar vader uit huis is gehaald. Het bleek ook voor haar niet veilig te zijn. Gelukkig zijn we fantastisch ondersteund door bedrijfsmaatschappelijk werk en hebben een duidelijk protocol opgesteld voor grensoverschrijdend gedrag.’

Sterker in de schoenen

‘Je denkt misschien dat ik door dit voorval angstiger ben geworden, maar eigenlijk is het tegenovergestelde waar. Dankzij de goede afspraken die gemaakt zijn met het team, voel ik me juist gesterkt. Nu weet ik veel beter hoe ik moet handelen wanneer zich iets soortgelijks voordoet. Daarom deel ik hier ook mijn verhaal: ik hoop dat dit teams aanzet tot het opstellen van een protocol voor dit soort gebeurtenissen.’   

* Vanwege privacyredenen zijn alle namen in dit verhaal gefingeerd