‘Ga ik dan nu echt dood? Heb ik dit gevecht verloren?’

In de kalmte stilte van de nacht.

Wanneer de wereld in rust is, zit ik naast je bed. De onrust die door je lijf, maar vooral ook door je hoofd heen raast, is maar moeilijk onder controle te krijgen.

Jouw hand, met de vele blauwe plekken, rust op die van mij. In het ziekenhuis hebben ze vele infusen geprikt. Verschillende medicijnen hebben nog een poging gedaan je leven te kunnen verlengen. ‘Ik wil en moet leven!’, herhaalde je nog net niet dagelijks.

Vanavond kwam je naar huis. Ze vertelde dat het beter was dat je thuis zou zijn als je zou komen te overlijden. ‘Nu ben je echt uitbehandeld’, zei de dokter. Een woord die wij niet meer in de mond nemen. Ongeneeslijk ziek, behandelen kunnen we altijd. Niet behandelen om te genezen, maar wel op het bieden van comfort.

‘Ga ik dan nu echt dood? Heb ik dit gevecht verloren?’, vraagt ze mij na een lange stilte. ‘Een ongeneeslijke vorm van kanker hebben is helaas geen gevecht van winnen of verliezen. Want hoe hard je gevecht ook is, de uitkomst weten we helaas allemaal’, zeg ik haar.

Ze knikt, maar lijkt even nodig te hebben om deze zin in haar op te nemen. ‘Maar mijn lijf staat wel nog in de gevechtsstand, vechten om te leven’, zegt ze terwijl ze in mijn hand knijpt. Haar positieve kijk op dit leven en het ziek zijn, lijkt haar de afgelopen periode door heel veel ellende getrokken te hebben. Die positiviteit is vooral precies zoals ze is. Nu kijkt ze mij ernstig aan.

‘Ik ga dood.’ Er valt weer een lange stilte. De stilte die er mag zijn. De stilte die vaak ook goed is. ‘Ik heb dit nog niet eerder gezegd, maar nu ik het zeg, valt er een last van mijn schouders’, zegt ze, terwijl ze de brok in haar keel weg slikt.

We praten over die dood, het onderwerp wat eerder nog niet bespreekbaar was. Ze stelt haar vragen en het geeft mij de ruimte wat te vertellen.

‘En toch blijft het leven mooi’, zegt ze en ze begint zachtjes te neuriën. Een herkenbaar deuntje die we vaker hoorde.

Ze kijkt mij met een glimlach aan en dan zingen we samen, onze stemmen vermengen zich en het liedje galmt zachtjes door de stille kamer in die o zo donkere nacht.

‘Always look on the bright side of life.

Life's a piece of shit

When you look at it

Life's a laugh and death's a joke, it's true

You'll see it's all a show

Keep 'em laughin' as you go

Just remember that the last laugh is on you’

‘Het leven is mooi, hè, Eva’, sluit ze deze donkere nacht af...