De Zeeuwse Zuster - 'Kom op vriend', denk ik in mezelf. 'Ik laat je niet gaan op deze manier!'

Ik zit aan tafel met mijn collega, de avondmaaltijd is achter de rug en alles is opgeruimd. Er is tijd om zelf even wat te eten. Ik staar naar de salade voor m'n neus, maar het smaakt me niet zo. De adrenaline stoot van net maakt langzaamaan plaats voor pijn. Mijn arm rust in mijn schoot. De pijn laat me weten dat het weer fout zit, maar dat neem ik voor lief.

Een klein uur daarvoor grapte ik nog tegen een bewoonster aan tafel dat het wel een 'Nationale-hoest-jezelf-onderste-boven' dag leek. Opvallend genoeg kreeg de ene na de andere bewoner een hoestbui aan tafel. Het ging gelukkig ook allemaal weer over, totdat ik een meneer hoorde hoesten in de aanleunende woning. Een hoge, piepende toon bij iedere poging tot een ademhaling klinkt alarmerend. Mijn collega roept om hulp. Ze krijgt de prop in meneer zijn keel niet losgeklopt. Hij hangt voorover in zijn rolstoel, ziet bleek en loopt paars aan rond zijn mond. Ik pas de Heimlichgreep toe... 'Kom op vriend', denk ik in mezelf. 'Ik laat je niet gaan op deze manier!' Na zes keer proberen is het ons nóg niet gelukt. De tijd begint te dringen. We helpen hem met een ruk recht vanuit zijn stoel in de hoop dat we hem staand wel kunnen helpen. Hij buigt vlot voorover en de prop vliegt met een vaart zijn mond uit. Ongelofelijk... dat had echt niet langer moeten duren!

Meneer komt ons later die avond meermaals bedanken. De waterlanders staan dan in zijn ogen. Het is een bijzonder iets, want ik heb in het verleden meerdere gesprekken met hem gehad over diep depressief en levensmoe zijn. Hij geeft zo nu en dan aan klaar te zijn met de dagen die open en dicht gaan. En ik begrijp hem wat dat betreft ook wel. Misschien dat hij er na vanavond een beetje anders tegenaan kijkt. Ik denk dat we er op een later moment nog wel eens op terug zullen komen als hij daar behoefte aan heeft.

Wanneer ik thuiskom heb ik hulp nodig bij het uitdoen van mijn kleding. Alle vingers tintelen en ik heb geen kracht in mijn arm. Mijn man en oudste dochter luisteren naar het verhaal. Ze zijn bezorgd en trots tegelijk. Bezorgd, omdat ze weten dat ik al lang sukkel met mijn schouder en ik nu waarschijnlijk een poos moet herstellen. Ik krijg tig knuffels en een zoen.

Of ik zelf ook trots ben... Nee, zo kan ik het niet noemen. Eerder opgelucht. Als zuster zijnde doe je wat je moet doen en ben je dankbaar als je iemand helpen kan.

Wat mij betreft dus een positief einde van een spannende dag, al heeft deze 'reddende engel' voorlopig even een lam vleugeltje.