De Zeeuwse Zuster - 'De verbazing straalt van haar af terwijl ze midden in de ruimte blijft staan'

Ik wring enigszins ongemakkelijk het doekje uit om het aanrecht af te poetsen. Het water is eigenlijk te heet voor mijn handen. De warme maaltijd zit weer achter de kiezen en bijna alle bewoners zijn van tafel vertrokken. Het is een aangenaam warme middag dus de serredeuren naar de binnentuin staan open. Een zacht briesje brengt de vitrage in het eetgedeelte in beweging. Wat een relaxte dienst, denk ik terwijl ik mijn doekje nogmaals in het warme sop doop.

Die binnentuin is trouwens een bijzondere plek. Een plaats van ontmoeting eigenlijk. Op onze afdeling wonen mensen met een psychiatrische achtergrond en bij de buurtjes mensen met een dementieel beeld. Mooi hè, dat iedereen hier in een veilige omgeving kan genieten van het zonnetje.

En zo kon het gebeuren dat we visite kregen van een chic gekleed dametje. Met haar ogen wagenwijd open en haar hand voor haar mond kwam ze voorzichtig binnen in mijn eetgedeelte. ‘Wauuw…, jeetje lief… ik heb er bijna geen woorden voor.’ Ze plaatst de ene hand op haar hart en de andere op haar onderbuik. De verbazing straalt van haar af terwijl ze midden in de ruimte blijft staan.

‘Dag mevrouw, welkom bij ons’, zeg ik vriendelijk, terwijl ik mijn sopdoekje aan de kant schuif. Eén van mijn bewoners zit nog aan het tafeltje bij het aanrecht. Ze trekt een wenkbrauw op, zo van... die dame ken ik niet. Ik geef haar een knipoog en ze glimlacht terug.

‘Wát een schitterende nieuwe zaak!’, zegt de dame hartelijk. Ik knik dankbaar en zeg: ‘Merci, het is inderdaad wel aardig geworden ja.’ De mevrouw aan het tafeltje grinnikt even. 'Zeg, ik weet dat ik niet aan de beurt ben…' Ze kijkt met een schuin oog naar de mevrouw aan het tafeltje. ‘Maar zou ik de kaart al even in mogen zien?’ Tja, die heb ik niet natuurlijk, dus dat wordt creatief reageren… Mijn bewoonster gaat er nog eens voor zitten, want ze kent me al een beetje.

‘Naar welke wereldkeuken gaat uw voorkeur uit, want hier serveren we meestal de Hollandse pot?’, vraag ik zo professioneel mogelijk. De dame moet even denken… ‘Hebben jullie bami of nasi?’, vraagt ze voorzichtig. ‘Ja, dat staat hier zeker wel eens op het menu’, antwoord ik. De mevrouw aan het tafeltje knikt bevestigend en zegt dat daar zélfs een gebakken ei bij geserveerd wordt. Het dametje kijkt plots erg enthousiast. 'Och hemeltje, wat heerlijk. En wat kost dat dan per portie?’ Ik strijk mijn gezicht zo glad mogelijk en zeg trots: ‘Maar twee gulden vijftig, mevrouw.’

‘Dat is niet duur!’, jubelt ze haast. ‘Nee…’, zeg ik. ‘En dat is precies de reden waarom ik tótaal uitverkocht ben vandaag!’ De mevrouw aan tafel proest en ik kan me daarna ook niet meer inhouden. Het dametje vindt het gelukkig allemaal fantastisch en lacht nog harder dan ons. ‘Nou’, zegt ze vriendelijk, ‘Dan kom ik een volgende keer weer terug hoor.’ Ik begeleid haar daarna via de binnentuin terug naar mijn collega’s van de buurwoning.

Ik pak nog even haar hand vast voordat ze naar binnen gaat en ik kijk haar guitig aan. ‘De volgende keer reserveren hè?’ Er verschijnt een grote lach op haar gezicht en daarna een dikke knipoog als of het ons geheimpje is wat er zojuist gebeurd is.

I love my job!