De Zeeuwse Zuster: 'Dementie doet ze vergeten, maar de onvoorwaardelijke steun die telkens opnieuw aan elkaar gegeven wordt is iets wat mij raakt'

De meneer die ik de komende uren observeer, zit in de stoel tegenover mij. Ogen dicht, hand onder zijn hoofd… Van de wereld geen weet. Fijn dat hij even op zijn gemakje zit. De omgeving van meneer is daarentegen erg levendig. Mijn aandacht gaat met enige regelmaat uit naar de drie oude dametjes die ook in het zitgedeelte zitten. Ze zitten alle drie op een rijtje tegenover de tv. Wanneer er iets te smoezen valt, steken ze letterlijk hun koppies bij elkaar. Stiekem best aandoenlijk om te zien. Ik noem ze even Nel, Rina en Trees.

‘Wat doet die ene daar?’, vraagt Nel stilletjes, terwijl ze argwanend naar mij kijkt. ‘Ik weet het niet, maar ik wil naar mijn man toe en ik ben bang’, zegt Rina. Trees stelt Rina gerust en pakt haar hand vast. ‘Je hoeft niet bang te zijn, hoor. We krijgen nog warm eten en daarna koffie en dan mag je naar huis.’ Nel knikt bevestigend en Rina kijkt opgelucht. Ze staren alle drie weer naar het beeldscherm, waarop André Rieu zijn walsjes speelt in Maastricht.

‘Ik wil naar mijn man, en waar blijven mijn kinderen?’, vraagt Rina plots weer. Dezelfde angstige blik van nog geen 3 minuten geleden staat in haar ogen. Trees reikt wederom lieflijk naar Rina’s hand en ze vertelt nogmaals het riedeltje over eten, koffie en naar huis. Dezelfde intonatie, hetzelfde geduld en wederom de bevestigende knik van Nel. Het bovenstaande herhaalt zich zeker nog vijf maal voordat ze aan tafel gaan.

Je kan het een vloek noemen of een zegen. Dementie doet ze vergeten wat er zo net nog gebeurd is, maar de onvoorwaardelijke steun die telkens opnieuw aan elkaar gegeven wordt is iets wat mij raakt. Is het niet iets waar we allemaal aan toe zijn? Soms duurt iets ontzettend lang, maar het sterkt ons door tegen elkaar te blijven zeggen dat het goed komt.

Every little thing is going to be alright... ~ Bob Marley