Claudia over hygiëne op de werkvloer: ‘Soms huiver ik van wat ik collega’s zie doen’

Vast niet al mijn collega’s zijn zo dwangmatig met ‘reinheid’ bezig als ik. Op het werk zie ik in elk geval een duidelijk verschil tussen de operatieassistenten en ‘de rest’. Waar ik vooral de specialisten en de anesthesiemedewerkers mee bedoel.

5 momenten van handhygiëne

Oké, de opgestelde handhygiëne-regels zijn onwerkbaar. Daar is iedereen in de zorg het geloof ik over eens. Ja, we snappen waarom de regels zo zijn: eerst je handen desinfecteren, dan pas handschoenen uit de doos pakken (anders kan je kruisbesmetting krijgen), dan doen wat je moet doen met die handschoenen, ze direct uittrekken – voordat je iets anders doet en daar viezigheid aan afsmeert! – je handen weer ontsmetten (want er kunnen microgaatjes in de handschoenen zitten én bij het uittrekken heb je waarschijnlijk je eigen hand ergens aangeraakt, doe maar eens zo’n test met een fluorescerende gel van infectiepreventie) en dan verder met je andere taken.

Duurt te lang

Klinkt heel logisch, vanaf een bureau bekeken. In werkelijkheid ben je hier op sommige momenten gewoonweg te lang mee bezig (desinfecteren kost telkens 30 seconden tijd en de werkdruk is al zo hoog in de zorg). Echt waar, we streven naar deze perfectie, maar het is niet altijd haalbaar. Bewust handelen blijft essentieel.

Kritische noot

En met precies dat in het achterhoofd kom ik hier met mijn kritische noot richting sommige directe collega’s. Werkelijk, soms gruwel ik – met mijn ‘smetvrees’ – van wat er allemaal wordt vastgepakt of aangeraakt en vooral over de volgorde waarin dat gebeurt.

Urologie

Moet je je voorstellen waar de gemiddelde uroloog de hele dag met zijn handen (al dan niet met handschoenen) aan zit… Om daarna doodleuk de status in het EPD (Elektronisch Patiënten Dossier) in te vullen. Brr!

Even een lapje erover

Ook de anesthesie kan er wat van. Eerst de tube (een buisje in de keel) bij de patiënt naar binnen schuiven en vervolgens met dezelfde handschoenen het anesthesieapparaat instellen. Bah! Ja, natuurlijk moet dat gebeuren en is het essentieel dat de patiënt beademd wordt en zo. Maar haal daarna alsjeblieft een lapje over alle knoppen die je hebt aangeraakt… Voordat je daar opnieuw allerlei instellingen doet om daarna één voor één alle lades van de anesthesiekar open te trekken.

Patiënt is niet heilig

Maar ook de patiënt zelf kan er wat van. Regelmatig gebeurt het me dat ik de patiënt op de holding de hand ga schudden en dat het lichaamsdeel van onder de warme deken tevoorschijn komt. Altijd wanneer ik zo’n kleffe zweterige handpalm tegen de mijne gedrukt krijg, besef ik dat de betreffende patiënt daar enkel in zijn/haar operatiehemd ligt. Na een ruggenprik is het verdwijnen van gevoel – tot ongeveer navelhoogte – zo bizar dat veel mensen graag voelen of alles nog op zijn plek zit. Volg je me? Nou, dan wil ik donders graag mijn handen anderhalve minuut in de alcohol dompelen!