Broeder Sjuul - Ik ben niet alleen broeder... Ook nog een spook

Sjuul-spook

Als jullie mijn blogs lezen, denken jullie vaak dat ik alleen in de zorg werk en waarschijnlijk verklaren jullie mij voor gek dat ik vier diensten werk en de week erop vijf diensten. Maar ik doe nog meer dan veel werken, mijn vrienden vragen zich af of ik niet al overspannen ben.

Ik heb drie bezigheden in de maand.

Werken is een bezigheid die ik veel doe, zoals ik net al schreef werk ik achttien tot tweeëntwintig nachten in de maand. Ja, dat is veel en dat besef ik me. Het werk vind ik leuk en daarom doe ik het ook! Daarnaast volg ik parttime de hbo-verpleegkundige opleiding, superleuk natuurlijk, maar daar gaat zo’n vijf tot tien dagen aan leren per maand inzitten. Als laatste heb ik mijn vrijwilligers werk, waar ik drie avonden per maand aan besteed, over dat vrijwilligers werk wil ik het vandaag hebben.

Sinds mijn zesde.

De Speel-in is een afgehuurde sporthal die jaarlijks de ruimte heeft voor 1000 kinderen die komen spelen. De organisatie erachter doet dit nu 43 jaar. Dat is al best een oud kinderevenement en daar ben ik tot twee jaar geleden bij betrokken geweest. Dat jaar besloot ik te stoppen, behalve met de voorbereidingen. In de Speel-in heb ik ook aardig wat dingen gedaan, dingen waar ik trots op ben en misschien ietsje minder trots.

Sinds mijn zesde kwam ik bij een woensdagmiddag-instuif in het dorp. Hier konden kinderen timmeren, gamen, strijkkralen, tekenen, schminken, kleien, schilderen en ga zo nog maar even door. Daar deed ik als kind graag aan mee, maar zoals ik ben opgevoed, hielp ik na sluitingstijd ook gewoon mee met opruimen. Dat lag aan de basis van mijn vrijwilligerswerk, in de loop van de jaren heb ik veel dingen gedaan: kinderdisco, kookcursus voor kinderen, de instuif en de Speel-In. Rond mijn veertiende kwam ik terecht bij de Speel-In. Hier konden kinderen toen voor een tientje heel de week knutselen, griezelen, vlechtjes in hun haar leggen, met water spelen, gamen, kaarten maken en ga zo maar door.

Nu vraag je jezelf waarschijnlijk af; wat doe je die drie avonden in de maand? Nou, ik doe het spookhuis, of zoals het in de Speel-In heet: 'Spookhoek'. De spookhoek is een soort doorloop met een ‘mild’ eng verhaal, blacklights, zwarte doeken, legernetten en vijf vrijwilligers die de longen uit hun lijf staan te schreeuwen. Anatomisch verwacht je dat het niet mogelijk is, tot je dit gedaan hebt.

Dat spookhuis is een beetje mijn kindje.

Ik heb de kar getrokken sinds mijn zestiende of zeventiende. Dat wil zeggen, ik ben, samen met anderen, mezelf gaan bemoeien met het licht en geluid, de thema’s gaan bedenken en alles opbouwen. Er kwamen niet alleen blacklights, maar ook kleine spotjes, er werden stemmen ingesproken en er werden rookmachines, stroboscopen en andere dingen bijgemaakt. In al die jaren had ik maar één wens en dat was het creëren van animatronics, je weet wel die bewegende poppen en onderdelen in de Efteling of Disney. Maar ja, per jaar is een budget van zo’n hoek niet heel veel en we moeten ook kostuums en lampen vervangen. Er gaat dus ook aardig wat eigen geld in zitten, maar dat maakt het ook wel superleuk! Dit is ook het enige wat ik met kinderen doe, in mijn werk zijn kinderen uitgesloten omdat ik dat emotioneel niet aan kan.

Toen ik aankondigde dat ik de twee weken niet meer aanwezig zou zijn, deed ik dat met pijn in mijn hart, maar ik heb het te druk gekregen om alle ballen in de lucht te houden. Ik heb één ding geleerd, of je doet het goed, of je doet het niet. Maar achter de schermen denk en doe ik nog graag mee.

Je bent al eng genoeg.

Voor de kleine kinderen ben ik inderdaad wel eng, begrijp me niet verkeerd, maar na al die jaren heb ik een prima neus ontwikkeld om kinderen bang te maken. Mijn mooiste herinnering was een clubje met tieners, net op het randje dat ze nog mochten deelnemen aan de Speel-In. Dat spookhuis was niet eng genoeg, vonden ze.

In die tijd waren we nog aan het spelen met de nieuwe lampen, dus hingen de stekkers op grijphoogte. In enkele seconden veranderde muziek in pure horrormuziek en vielen de lampen uit. Ik heb nog nooit zoveel gegil uit een clubje tienerjongens gehoord. Wij wisten exact waar welk obstakel stond, omdat we al een hele week onszelf in die ruimtes bewogen, zij wisten dat niet. Dus naast iemands oor keihard beginnen te lachen, maakte dat na 5 minuten iedereen op de grond was gaan zitten uit pure angst. Uiteindelijk hebben ze nog over de grond gekropen en schrokken ze van elkaar, omdat ze niet meer zagen wie ze bij de enkels greep. Na 10 minuten heb ik het licht aangezet, en waren ze helemaal alleen in die ruimte terwijl wij in de ruimte ernaast stonden te gieren van het lachen.

Later heb ik een donderpreek gekregen dat we i.v.m. brand nooit de lichten uit hadden mogen doen, maar we hebben zo gelachen, dat clubje heeft later verteld dat ze het geweldig hebben gevonden. Dat is zo’n mooie herinnering.

Dus nu nog even kort.

Ieder jaar bedenk ik een thema en werk deze uit met één collega, daarna ga ik met dat uitgewerkte verhaal naar de tekentafel en bedenk waar welk effect terecht moet komen, dat teken ik uit samen met een andere collega, waarbij we ook het lichtplan maken.

Er wordt aan de hand van het script een bandopname gemaakt en in het lichtprogramma gezet. Dan beginnen we aan het decor, dat wordt ieder jaar opnieuw gemaakt.

En dan komen de drie loodzware dagen in de laatste twee weken van de bouwvak, in drie dagen tijd gaan er 30 stroompunten tegen het plafond, gaan er DMX-kabels (die sturen heel de bende aan) over het plafond samen met de kabels voor de boxen. Er wordt 100 meter doek tegen de wanden bevestigd met punaises en er worden houten platen waar het decor op staat aan de wanden bevestigd. Je bent drie dagen van ‘s ochtends acht tot ’s middags vijf of zes uur aan het werk. Het is gezellig, veel gelach, geschreeuw en gevloek als het niet werkt. Maar het zijn wel hele dierbare herinneringen geworden.

50 jaar Speel-In.

Met het lubeleum…. uuuh, jubeleum, lubelejum… pffff, met 50 jaar Speel-In wil ik groots uitpakken, dat betekent dat ik iedere maand één avond reserveer om tekeningen te maken voor dat jaar. Dan hoop ik er weer te staan met een heel bijzonder spookhuis, zo één waar zelfs Disney van zegt: ‘Wow,’ Inmiddels heb ik al vijftien bouwtekeningen gemaakt, steeds veranderen er kleine dingetjes. Maar dat is wel het laatste wat ik zal doen, dan heb ik het hoogtepunt we gehad, en je weet wat ze zeggen, op je hoogtepunt moet je stoppen.

Dus naast broeder ben ik nog student en ben ik spook… Gelukkig mag ik nog zeven jaar door spoken, wel achter de schermen.

julian-hooikaas-blogger-broeder-sjuul

Dit is Broeder Sjuul:

Ik ben Julian Hooikaas (22), werkzaam als verzorgende op zzp-basis. Broeder Sjuul is mijn alter ego. Sinds ik in de zorg werk, schrijf ik in mijn dagboek op mijn telefoon. Regelmatig schrijf ik ook stukjes op mijn Facebook of op mijn website. Ik doe dat om ervoor te zorgen dat ik mijn gedachten op een rijtje blijf houden én om mijn cliënten te herdenken. Want als ik íets heb meegekregen van mijn werk, is het wel dat iedereen een verhaal heeft. Ik hoop dat mijn verhalen je meenemen in hoe mooi en lastig mijn vak is. Zorg is niet zomaar billen wassen en pillen delen; het is veel meer dan dat. Het is naast je cliënt gaan staan wanneer deze het moeilijk heeft, het is achter familie gaan staan wanneer deze dreigt om te vallen en het is er samen het beste van maken. Hoe moeilijk en uitdagend dat soms ook is.

De verhalen van Broeder Sjuul zijn gebundeld in het boek ‘Dagboek van een verzorgende’, dat je HIER kunt bestellen.

↑ Klik hier ↑ om de vacature te bekijken!

Colofon: FloorZorgt is jouw online zorgmagazine! Op dit moment lezen 80.000 unieke zorghelden mij maandelijks. Door middel van inspirerende blogs, relevante producten (kijk snel in mijn webshop!) mooie artikelen en zorgnieuws houd ik jou op de hoogte van alle ontwikkelingen in de zorg. Heb je mijn mobiele app al gedownload en volg je mij al op Facebook, Instagram of Linkedin? Wil je adverteren? Stuur me dan een mailtje en ik neem z.s.m. contact met je op of bekijk de mogelijkheden alvast hier. Ook ik maak weleens een foutje ;-) Heb je er één gezien? Mail het me. Ik ben je dankbaar! 

You have already unliked it!