Briefwisseling met mijn buurvrouw: ‘De inhoud van mijn hoofd lijkt op het game over-beeld van Tetris’

Lieve Rebekka,

Je schreef dat mijn vorige brief een glimlach en een traan op je gezicht toverde. Mooi gezegd! Hoewel we elkaar inmiddels wel vaker op anderhalve meter in het echt spreken, vind ik onze briefwisseling erg fijn. Het voelt alsof je je met jouw brieven een kijkje in je hoofd geeft. Ik hoop dat dat andersom ook geldt.

Wat zijn er al weer veel ontwikkelingen sinds je mij je laatste brief stuurde. Over jullie gezinsgeluiden gesproken: ik had nachtdienst toen je dochter en haar vriendinnen in jullie achtertuin kampeerden. Ze hebben me dus ’s nachts niet wakker kunnen houden. En met mijn vriendin en haar moeder gaat het nog steeds goed. Ze zijn helemaal opgeknapt!

Gelukkig zijn er wat de ouderenzorg betreft een heleboel hoopgevende geluiden. Verpleeghuizen mogen weer bezoek ontvangen. Dat heeft voor veel emotionele momenten gezorgd, net zoals bij jouw vriendin.

Hoe treffend omschreef je het woord ‘huidhonger’ in je gedicht: je zachte rimpels wachten op mijn hand. Heel mooi! In deze tijd is het zo belangrijk om mensen zoals jij, buuv, te hebben. Mensen die het stille leed in woorden kunnen vatten, maar ook positiviteit uitstralen. Jij kunt naar me luisteren, maar je weet me ook altijd weer op te vrolijken met recepten, tips of grappige verhalen over jullie gezin.

Helaas heb ik nog niet al je boeken kunnen lezen. Het einde van eenzaamheid heb ik wel uit. Dat vond ik een erg mooi, maar ook rauw en heftig boek. Je hebt gelijk: zeker in deze tijd kan dat verhaal over liefde en eenzaamheid erin hakken. Je andere boeken liggen nog onaangeroerd op mijn salontafel. Dus ik heb nog wat leesvoer voor de komende weken.

Tenslotte wil ik je nog iets vertellen over mijn team. Afgelopen week hebben we een digitaal teamuitje gehouden. We deden een pubquiz waarbij er allerlei leuke raadsels langskwamen. Zo moesten we van elkaars babyfoto’s raden bij welke persoon ze hoorden. Echt heel leuk georganiseerd! Eén ding was verboden: praten over het werk. Het was fijn om elkaar weer even over het privéleven te spreken. Dat heeft ons echt goed gedaan. Ik zou het ieder team aanraden!

Doe jij ook nog aan videoborrelen, digitale uitjes of uitgebreide skypesessies buuv? Of begint het zo langzamerhand je neus uit te komen? Ik kijk uit naar je volgende schrijfsel!

Heel veel liefs van Floor

Lieve Floor,

Bedankt voor je lieve brief en inderdaad fijn om elkaar ondertussen ook live met een kop koffie op de stoep (op anderhalve meter afstand) wat beter te hebben leren kennen.

Grappig dat je zegt dat het voelt alsof mijn brieven je een kijkje in mijn hoofd geven… Ik hoop het eigenlijk niet te veel. Het is daar op het moment een redelijke puinhoop en een wandeling door die wirwar zou ik je eigenlijk niet aan willen doen.

Ik zag laatst een treffend plaatje van twee hoofden met van die Tetris-blokjes erin. Bij het ene hoofd passen de blokjes netjes in elkaar. Zeg maar: ‘U bent door naar het volgende level.’ Als ze dan allemaal netjes op elkaar passen, zakken ze naar beneden en kan er weer iets bij. In het andere hoofd zijn de Tetris-blokjes op elkaar losgestort en passen de blokjes totaal niet in elkaar. Er kunnen geen nieuwe blokjes bij. Game over! Helaas is de inhoud mijn hoofd de laatste tijd vergelijkbaar met het ‘Game over-hoofd’.

Daar waar ik dacht: ik red het allemaal wel met kinderen, man, familie, vrienden, werk en goed en gezond leven. De vrolijke en blije buurvrouw, vriendin, collega, dochter, zus, moeder en geliefde te zijn. Vroeg opstaan, overdag werken en er voor je gezin zijn en ’s avonds na het sporten nog even knallen voor je werk… Maar dat glipt de laatste tijd als los zand door mijn vingers, en blijkbaar vind ik het lastig om daar een beetje in mee te bewegen.

Jouw brief, een app van een vriendinnetje [Ha, heb je al zo lang niet gesproken. Wanneer gaan we hardlopen of een biertje drinken of een theetje of elkaar weer even spreken? Hoop dat het goed gaat met je] en daar bovenop de opmerking van mijn immer eerlijke zoon: ‘Mam, je bent niet SuperWoman hè!’ gaven me een wake-upcall.

Rustig aan, dan breekt het lijntje niet (zoals mijn moeder altijd zei). Loslaten heet dat geloof ik. Sorry, dat ik even zo persoonlijk word, maar dat waardeer eigenlijk juist zo aan onze schrijfsels. Ik merk dat ik met het thuis blijven het persoonlijke contact, de ontspanning, relativering en spontaniteit mis. Die dingen geven me altijd zoveel energie. En daardoor kruip ik alleen maar meer in mijn coconnetje (wat op dit moment ook nogal makkelijk is…).  

Om dat sociale contact erin te houden hebben wij met kantoor ook zo nu en dan digitale borrels, (pub)quizzen, kennissessie etc., maar het haalt het niet met het ‘even voor de neus weg’- praatje bij de koffieautomaat of zinloos geouwehoer bij de borrel op de trap voor kantoor, vind ik.

Hebben jullie daar tijdens werk zo nu en dan wel tijd voor of moeten jullie altijd ‘aan’ staan? Hoe doe je dat eigenlijk met slapen en onregelmatige tijd, hoe gaat je lichaam en je geest daarmee om? En dat naast het voltijd alert moeten zijn op de werkvloer? Iemand vertelde me laatst dat je om goed te kunnen slapen, je gedurende je dag ook rustmomenten moet pakken. Is dat wel mogelijk bij jullie op de vloer?

Wij gaan nu met kantoor een fit-week houden. We volgen elkaar digitaal en dan proberen we in één week samen zoveel mogelijk marathons af te leggen. Dat kan op alle manieren: fietsen, hardlopen, wandelen, skeeleren of zwemmen. Ik ben benieuwd hoe ver we komen. Je gaat me de komende weken waarschijnlijk vaak met een rode boei, hijgend en puffend voorbij zien komen. Ik laat het je horen wat de stand is geworden als de week voorbij is. (Het snot voor mijn neus weglopen is voor mij overigens ook een goede manier om mijn Tetris-blokjes een beetje te ordenen).

We hadden het er laatst over dat ik zoveel plezier beleef aan het luisteren van podcasts. Ik zou je nog die podcast doorgeven waarvan ik de naam niet meer wist. De podcast heet Brand in het Landhuis en wordt overal geprezen. Pas op… als je eenmaal begint met luisteren, kun je niet meer stoppen.

Floor, zorg goed voor jezelf en… rustig aan, dan breekt het lijntje niet ?. Oh ja, hoe vond je de bliss balls die mijn dochter voor je had gemaakt? Goede powersnack als het einde van je dienst in zicht is hè?

Liefs Rebekka