Blogger Mariska - 'Je kunt daarom beter accepteren dat het zo is, dan er keihard tegen vechten en het verdriet en de pijn uit de weg te gaan'

Onlangs had ik een te gekke fotoshoot met een superleuke, jonge fotografe. Ze is 22 en zwanger. Niet helemaal gepland, wel heel erg welkom. We raakten daarover in heel mooi gesprek waarin zij mij vroeg hoe dit voor mij voelde. Heel oprecht en vanuit het diepst van mijn hart, kon ik alleen maar heel blij voor haar zijn, maar dat is weleens anders geweest… 

We maken allemaal iets mee in ons leven dat pijn doet. Dat ons onderuit haalt en ons leven op zijn kop zet. Iets dat we liever niet gewild hadden, maar waar we wel mee te dealen hebben. Het is cliché, maar ieder huisje heeft zijn kruisje. 

Iedereen krijgt ooit een keer te maken met verlies. Verlies van een dierbare, verlies van een relatie, verlies van een baan, verlies van een vriendschap, verlies van je gezondheid of, zoals bijvoorbeeld in ons geval, verlies van een droom. Verlies van de droom ooit een tafel vol bordjes te hebben staan, te struikelen over rondslingerend speelgoed en van die schattige kleine regenlaarsjes in de gang. 

Ik zie je voor me met m’n ogen dicht. Ik kan je voelen met m’n hart op slot. Ik hoor je praten, maar je bent er niet. Nee, je bent er niet. (Door de Wind, Stef Bos) 

Ieder verlies doet pijn en gaat gepaard met rouw. Rauwe, scherpe pijn die nooit over lijkt te gaan. Waar misschien geen einde aan lijkt te komen. Pijn die voelt alsof er een mes tussen je ribben is gezet of als een blok beton dat in je buik is gedropt. De hele wereld gaat door en dat van jou of van jullie is stilgezet. Je voelt je volledig uit het veld geslagen. 

Ik weet nog zo goed hoe ik me voelde toen we besloten hadden om te stoppen met IVF. Toen ook de laatste poging weer mislukt was. De wereld tolde letterlijk om me heen. Ik kreeg paniekaanvallen wanneer ik me buiten de deur begaf. Het zweet stond al op mijn rug wanneer ik uit de douche kwam en me klaar maakte om naar mijn werk te gaan. Lamgeslagen en energieloos lag ik op de bank. Nergens fut voor, nergens zin in. Ik was ka-pot! 

In die tijd ben ik echt wel diepgegaan en dat was geen pretje. Ondanks dat het niet tof was, was het wel keihard nodig. Eigenlijk zelfs heel gezond! En… een super leerzame tijd. Een periode waarin ik geleerd heb zoveel beter voor mezelf te zorgen en mijn grenzen te bewaken. Om oké te zijn met dat wat er is, ook al is het niet fijn en niet leuk. 

We leven in een maatschappij waarin we leren dat we niet mogen huilen, dat we niet boos moeten zijn, geen angst moeten hebben en vooral blij en gelukkig moeten zijn. Maar hè, het leven is niet altijd leuk, het leven is niet altijd lachen, gieren, brullen. Het leven is soms ongelofelijke hard en gemeen. Daar hebben we mee te dealen. Je kunt daarom beter accepteren dat het zo is, dan er keihard tegen vechten en het verdriet en de pijn uit de weg te gaan. 

‘Dat is makkelijker gezegd dan gedaan Maris, want hoe doe je dat dan?’ 

Kom in actie. Geef jezelf een liefdevolle schop onder je kont. Je bent het waard om met jezelf aan de slag te gaan! 

Als je een leven wilt dat meer is dan het leven dat je nu leeft,  zal je dingen moeten doen die je niet eerder hebt gedaan….  (Rajshree Patel)

Door met mezelf en met mijn verdriet aan de slag te gaan, de pijn toe te staan en daar steeds ruimte aan te geven, realiseerde ik me op een bepaald moment, dat het verdriet geen pijn meer doet…  Dat ik het ontzettend jammer vind dat ik geen mama ben geworden. Daar soms echt nog verdrietig van kan zijn, maar dat het me niet meer onderuithaalt. De baksteen is uit mijn maag en het mes tussen mijn ribben vandaan. Ik ben oprecht dankbaar voor de kansen en mogelijkheden die hierdoor ontstaan zijn. De fantastische opleidingen die ik volg. De vrijheid die we hebben. De vrouwen die ik mag coachen in hun kinderwenstraject of de vrouwen waarbij duidelijk is geworden dat een gezin hun niet gegeven is. 

Ik ben zo blij met het leven dat wij nu leven. Onze bagage draag ik nu liefdevol met me mee!