Blogger Mariska - 'Afgelopen maanden begint er een stemmetje in mij steeds harder te roepen'

Het leven is één grote expeditie; soms stap je in een TGV, en soms in een oud en traag boemeltreintje. Er is geen goed of fout. Zelf heb ik het idee dat ik in oktober 2019 in een F16 ben gestapt en er nog steeds in zit. Wat een innerlijke reis heb ik afgelegd zeg. Volgens mij ben ik al drie keer de wereld rond gegaan en ben ik mezelf al 365 keer tegengekomen. Waar dat precies in zit kan ik bijna niet in woorden vatten. Het lijkt zo klein en fijn maar ondertussen is het groots en intens. 

Veel mensen kennen mij misschien als het type 'niet lullen maar poetsen'. Als dochter van de groenteboer, hard werkend in de winkel. Als juf op de babygroep van het kinderdagverblijf. Of daarna lange dagen makend op kantoor. Je kunt mij ook kennen van de organisatie van Foodtruck Festivals of business events. Lekker op mijn Dr. Martens de wind eronder. Andere kennen mij van de wandelingen met mijn honden: twee stoere, stevige rottweilers. Of fietsend op de racefiets. Nuchter, Hollands, ooit verre van spiritueel. Een tikkeltje mannelijke energie ;)   

Sinds ik regelmatig train met het eitje. Sinds ik iedere ochtend mijn hart én baarmoeder met elkaar verbind. Sinds ik mijn lichaam, middels een heel mooi ritueel, weer ‘opgehaald’ en toegeëigend heb. Sinds ik mijn lichaam weer durf te bewonderen, aanraken en lief te hebben. Sinds ik alle emoties niet meer weg druk maar er ‘gewoon’ laat zijn, doorvoel en heel. Sinds ik dit doe, ben ik mijn vrouwelijkheid echt gaan koesteren.

Ik heb zin om te gaan dansen, een muziekinstrument te leren spelen, creatief bezig te zijn. Ik heb zin om iedere dag letterlijk mijn mooiste jurk aan te trekken. Ik heb zin om me vrij, mooi en krachtig te voelen, sprankelend en energiek. Want waarom zouden we dat allemaal niet veel meer doen? Waarom zouden we allemaal niet veel meer gebruik maken van onze vrouwelijke essentie? Van onze zachte kant. Waarom blijf je nog zo streng, hard, kritisch en veeleisend voor jezelf? Het is helemaal niet nodig. 

Afgelopen maanden begint er een stemmetje in mij steeds harder te roepen. Mijn intuïtie begint steeds luider op de deur te kloppen. Door de kinderwens en de hele reis die wij hiermee afgelegd hebben, ben ik mezelf en mijn vrouwelijkheid op een bepaald moment kwijtgeraakt. Ik ben gaan leven vanuit mijn hoofd en heb mijn gevoelens en emoties uitgeschakeld. Dat zit in mijn backpack. In jouw rugzak zit misschien wel hele andere bagage waardoor je de verbinding met je prachtige zelf bent verloren. Hierdoor heb je nu misschien moeite om te genieten van het leven en van intimiteit. Moeite om volledig jezelf te zijn. Moeite om jouw eigen pad te kiezen of je grenzen aan te geven. 

Mijn vrouwelijkheid omarmen vind ik echt het aller, aller, aller grootste cadeau dat ik mezelf ooit heb kunnen geven. Als een spons neem ik alle informatie die hierover beschikbaar is in me op. Ik volg iedere maand wel een cursus of een training en ik verslind het ene boek na het andere. Daarom heb ik besloten om me niet meer alleen te richten op ongewenst kinderloze vrouwen, maar op alle vrouwen die, om welke reden dan ook, de verbinding met hun lichaam verloren zijn en het liefdevolle, zachte en krachtige contact weer willen ervaren. 

Oooooh, ik word hier zo blij van!!!!