Blogger Margot - 'Ik benoem hoe heftig ik het vind om haar weer te ontmoeten in deze setting'

Bij het voorbereiden van mijn spreekuur lees ik de casus van een vrouw en denk bij mezelf: jeetje wat heftig. Zo jong en in drie jaar tijd voor de derde keer kanker. Als ik de kamer binnenloop voor het intakegesprek zegt mevrouw direct: 'Ik ken jou.' En inderdaad drie jaar geleden heb ik haar ook begeleid tijdens een ander traject.

Ze is een gewone maar ook bijzondere vrouw. Slank figuur, lange blonde haren, alert kijkende ogen en casual gekleed. Ik benoem hoe heftig ik het vind om haar weer te ontmoeten in deze setting. Ze zegt me dat ze ook niet voor mogelijk had gehouden dat het haar wéér overkomt. Ze wordt vergezeld door haar partner, die zorgzaam voor haar is wat ik merkt aan kleine dingen zoals een klopje op haar bovenbeen en haar hand zoekend en strelend. Het is een prettig gesprek.

In de anamnese staat ook de vraag of je bekend bent bij een psycholoog, maatschappelijk werk of geestelijk verzorger. Daarop antwoord zij met: ‘Ik kom bij het Helen Dowling Instituut. Daar krijg ik handvaten van een heel fijn contactpersoon. Handvaten hoe ik om kan gaan met alles. Ikzelf, maar ook mijn partner en wij samen met het hele gezin. Die handvaten hebben we ook nodig merken we.

Beiden kennen elkaar al langer, maar zijn pas sinds een paar jaar getrouwd. Ze merkten dat ze van elkaar verwijderd raakten na de diagnose kanker. ‘Ieder zat op een eigen eilandje met de nodige afstand’, zegt mevrouw. Als dat zo is, kun je je echt heel eenzaam voelen. Iedereen heeft natuurlijk een eigen manier van verwerken. Elk mens gaat anders om met emoties en tegenslagen. Je kunt geen gedachten lezen bij de ander, dus is het goed om er regelmatig bij stil te staan. Kanker is een crisismoment voor je relatie las ik ergens. Want het kan je relatie onder druk zetten. Je moet allebei wennen aan steeds weer veranderende en onzekere omstandigheden.

Mevrouw vertelt dat de handvaten voor het stuk ‘samen’ hen hebben geholpen. ‘Zo langzamerhand zijn er weer lijntjes uitgezet tussen de eilandjes en komen we dichter tot elkaar.’ Dat heb ik moeten leren’ vervolgt ze. ‘Benoemen wat ik van iets vind. Benoemen hoe ik het zou willen. En dat andersom ook. Ik laat de woorden ‘machteloosheid van de partner’ vallen partner en meneer reageert met ‘Dat is het juist precies, zo voelt dat inderdaad.' Mevrouw kijkt naar haar man. 'Ik heb moeten leren om te vragen: hoe gaat het met jou?’

Niet iedereen is een prater. Hoe kom je dan tot elkaar? Je kunt niet van iemand die geen prater is verwachten dat in één keer wel te doen. Maar het is wel te leren om over je angsten, onzekerheden en gevoelens te delen met elkaar. Hoe moeilijk het ook soms is, vragen om een luisterend oor van de ander kan echt. Dan hoor je waar de ander mee bezig is en hoe je kunt steunen. Vraag aan iemand wat heb je nodig? Zeg wat je beleeft en hoe je het wilt hebben. Wat zijn je wensen? Wat vind je ervan? Zeg me wat je voelt en wat je behoeftes zijn? Het gaat om tweerichtingsverkeer.

Kanker hoeft geen afstand te creëren, maar kan ook je relatie verdiepen. Kanker kan je uit elkaar drijven, maar ook verbroederen. Het kan een relatie opbreken of juist dichter tot elkaar brengen. Intimiteit is noodzaak. In ieder geval het emotioneel verbonden voelen. Het aanraken, knuffelen, kussen. Het hebben van seks komt op een tweede plaats. Lijntjes uitzetten tussen de eilandjes is al heel wat. Verbinding maken en een nieuw evenwicht vinden.

Meneer durft geen toekomstplannen te maken. Mevrouw leeft ook in het nu. In het moment van het uitlaten van de hond tot het uitzoeken van een goede wijn voor een etentje. Dit gesprek gaf me weer inspiratie tot het schrijven van deze blog. Dat zeg ik aan het eind van het gesprek tegen beiden en ik vraag toestemming aan hen of ik hun verhaal mag gebruiken. Mevrouw vindt dit prima en wil graag weten waar ze mijn blogs kan lezen. Naast de ellende is er ook de liefde. Ik voel die hier in de ruimte tussen deze twee mensen. 'We zijn er nog niet, maar hebben de intentie om elkaar te blijven zoeken', zegt mevrouw.

Tijdens het hele gesprek zoeken zijn handen de hare en kijkt hij haar regelmatig recht in de ogen, liefdevol.