Blogger Maaike: 'Het verhaal en de gedachte aan die Baywatch-babes achtervolgen ons nog regelmatig'

De receptie belt: meneer Van de Boom (*) heeft ongezien de gesloten units weten te verlaten en de weg richting de uitgang gevonden. Doordat hij lichamelijk nog ontzettend fit is, zien bezoekers hem vaak niet als cliënt en daarom laten ze hem dan naar buiten. Aangezien meneer van de Boom behoorlijk agressief kan reageren, vraag ik mijn collega om samen richting receptie te gaan, zodat we hem kunnen ophalen en mee terug naar de afdeling kunnen nemen. De witte uniformjasjes die we dragen, hebben bij hem het effect van een stier op een rode lap. In een rap tempo trekken we daarom allebei in één beweging alle drukknoopjes open en gooien we onze jasjes op kantoor neer.

Samen rennen we de afdeling af, de gangen door. Op deze locatie was een mooi loopcircuit voor de cliënten, met in het midden een afgesloten tuin. Voor een hoop cliënten erg fijn om hun energie lopend kwijt te kunnen, zonder dat ze telkens een dichte deur treffen. Rennend door de gangen vervolgen we onze weg, lachend over hoe dit er wel niet uit moet zien. Al grappenmakend komen we op Baywatch uit. Wie kent het niet? De serie over Amerikaanse strandwachten. Dames met een flinke boezem, slanke figuren en in hoog uitgesneden rode badpakken, die in slow motion over het strand rennen. We voelen ons precies zo (op de rode badpakken, flinke boezems, slanke figuren en het slow motion effect na).

We passeren de codedeur, rennen richting de somatische afdeling en gaan in volle vaart de trap af naar de begane grond. Dit alles met die Baywatch-babes in onze gedachten... Bijna in een lachstuip; hilariteit op en top! We trekken de deur open, zijn nog maar een paar meter verwijderd van de receptie en dan... Klapt mijn collega in volle vaart, struikelend over haar eigen voeten, plat op de grond. Dit ten overstaan van iedereen die zich op dat moment in de hal van deze locatie bevindt.

Ze krabbelt snel weer overeind, terwijl we beiden bijna in ons broek plassen van het lachen. Dat was die Baywatch-babes vast nooit gebeurd. Het is maar goed dat we niet gefilmd werden, al had ik die val graag in slow motion willen terugzien! Zodra de tranen van het lachen van onze gezichten zijn geveegd en we weer een beetje normaal kunnen functioneren, trekken we onze gezichten in een plooi. We nemen meneer Van de Boom over van de receptie en begeleiden hem terug naar de afdeling.

Eenmaal terug lachen we er nogmaals uitgebreid om. Ondertussen is het al heel wat jaren geleden dat dit gebeurde, maar achtervolgen het verhaal en de gedachte aan die Baywatch-babes ons nog regelmatig. Steevast resulterend in samen flink lachen. Reden genoeg om deze herinnering in een blog vast te leggen!

*Deze naam is fictief in verband met privacy