Blogger Kim - 'Ik weet dat ik moet letten op mijn grenzen en moet werken aan de balans tussen werk en privé'

Gisteravond keek ik een kerstfilm over een overwerkte arts in een druk ziekenhuis. In deze film verbrak haar vriend de relatie omdat ze ging werken op kerstavond, wat hij niet begreep.

Toen ontmoette ze een kerstengel die haar de ware aard van kerst liet beseffen, zodat ze meer afstand kon nemen van haar werk om te genieten van het leven.

Aan de ene kant snap ik de boodschap van deze film wel, aan de andere kant vind ik het verhaal toch een béétje hypocriet. 

Het deed me nadenken over privérelaties tussen zorgmedewerkers en mensen die niet werkzaam zijn in de zorg.

Ik kom bijvoorbeeld uit een familie waarbij niemand in de zorg werkt. Dit maakte het voor mij soms erg lastig om verhalen en gevoelens te delen over mijn werk. Veel van die verhalen konden voor mensen met een normale baan soms overkomen als vies of te persoonlijk (vooral aan de eettafel). 

Ik moest het luisterend oor vooral hebben van mijn klasgenoten, collega’s of vriendinnen die in hetzelfde werkveld zaten. 

Dit geldt ook voor het feit dat de mensen in mijn directe omgeving, vaak niet begrepen wat mijn motivatie achter bepaalde keuzes was. 

Wanneer ik weer een extra dienst aannam, eerder begon of later bleef. Een reeks van negen dagen achterelkaar werkte en mezelf compleet voorbij liep, keken familie en vrienden mij soms gefrustreerd aan. Dit terwijl ik dan dacht: Zou jij dit niet doen dan? Zou jij dit niet doen als je weet wat het gevolg kan zijn voor mijn cliënten? Ik kon me dat dan gewoon niet voorstellen.

In de film lijkt de partner van de hoofdrolspeelster niet te begrijpen wáárom het lijkt alsof ze liever werkt dan tijd door brengt met hem.

Nu kan ik me dit goed voorstellen, voor veel zorgmedewerkers lijkt het soms alsof de passie voor het vak tegenover hun persoonlijke leven staat. Het is (in mijn mening) soms zó ontzettend moeilijk om een gezonde balans te behouden tussen beide.

Ik kan me ook goed voorstellen hoe moeilijk dit soms kan zijn voor zo’n partner. 

Wanneer je niet duidelijk communiceert, kan ik me voorstellen dat er veel misverstanden kunnen ontstaan. 

Ik heb sinds kort een leuke vriend. Hij is een van de liefste, gekste en kalmste mannen die ik ooit heb ontmoet. We zijn in vrijwel alle aspecten tegenpolen, gelukkig werkt dit voor ons heel goed.

Het feit blijft dat hij een elektricien is met redelijk vaste werktijden en ik een verpleegkundige met onregelmatige werktijden en slaapdiensten.

Ook wij hebben al menig discussie gehad wanneer ik toch weer een extra dienst oppak en vervolgens doodmoe thuis kom. 

Natuurlijk begrijpt hij mijn motivatie, ik heb hem al vaak genoeg vermoeid met mijn verhalen over mijn werk. Ook hij zegt dat de passie voor mijn vak te zien is in alles wat ik doe voor mijn cliënten, ook al begrijpt hij er soms niets van.

Het enige wat ik kan doen is hopen dat het voor ons goed blijft gaan. Ik weet dat ik moet letten op mijn grenzen en zelf moet werken aan de balans tussen werk en privé. Ook hoop ik natuurlijk dat mijn vriend en mijn familie mijn motivatie achter mijn keuzes accepteren, ook al begrijpen ze het dan misschien niet.

Liefde en passie hebben voor het vak is fijn. Ik ben trots op wat ik doe en zou het voor geen goud willen ruilen. Maar ik weet ook dat dit een flinke valkuil kan zijn en dat ik en mijn privéleven óók belangrijk zijn.

Gelukkig is het leven niet zo zwart/wit als een film.