Blogger Jelle: 'Ik doe mijn werk, ik ben verpleegkundige, maar maakt mij dat een verpleegkundig leider?'

Een week of drie voor het congres wordt door de organisatie besloten om het programma volledig plenair aan de deelnemers aan te bieden. Vanwege de landelijk aangescherpte maatregelen rondom COVID-19 is dit de enige manier om de anderhalve meter afstand tussen de deelnemers te kunnen garanderen. Het programma wordt hier ook op aangepast, en ik word gevraagd om een plenaire lezing te geven over verpleegkundig leiderschap in mijn werk. Enerzijds een grote eer, anderzijds blijkt dit in een gigantische zaal en voor 200 geïnteresseerde en enthousiaste verpleegkundigen te zijn. Nooit eerder stond ik op zo’n groot podium voor zoveel mensen. De interactie die ik normaal altijd in mijn verhalen verwerk, is een stuk lastiger met zo’n grote groep.

Wanneer ik normaal een presentatie geef, bereid ik me voor door een PowerPoint op te stellen en de presentatie zonder oefenen te geven. Nu moet ik het anders aanpakken. Ik ben onderdeel van een programma met grote namen op het vlak van verpleegkundig leiderschap; mensen waar ik tegenop kijk en die ik als rolmodel zie. In de weken voorafgaand aan het congres herzie ik mijn presentatie zeker twintig keer. Net een ander praktijkvoorbeeld, toch een andere opmaak… Tot de ochtend van het congres. Ik oefen thuis mijn presentatie, terwijl ik mijn blouse voor die dag strijk. Ik ben bang dat ik de drie kwartier niet vol kan praten. Gedurende het oefenen, blijkt dat ik dat makkelijk haal. Dit geeft me zekerheid.

Ik rij naar de locatie en zie een grote zaal met een grote groep mensen. Ik krijg van de organisatie een headset met draadloze microfoon en een half uur later is het zo ver: ik word aangekondigd. De dagvoorzitter introduceert me middels een groot aantal complimenten over de twee boeken die ik heb geschreven, met verhalen over mijn vakgebied. Hij vraagt om een applaus, en daar ga ik… Het podium op.

Na enkele minuten zijn de meeste zenuwen verdwenen. Af en toe praat ik wat te snel, maar ik herstel me goed. Ik geef praktijkvoorbeelden en de zaal is doodstil en luistert aandachtig. Ook lachen ze regelmatig om een aantal kleine grapjes die ik heb verwerkt in mijn verhaal. Mijn presentatie gaat goed en wordt door de aanwezigen goed ontvangen. Gedurende mijn verhaal, geef ik een aantal keer aan dat ik mezelf helemaal niet als verpleegkundig leider zie. Ik doe mijn werk, ik ben verpleegkundige, maar maakt mij dat een verpleegkundig leider? Een rolmodel? Een voorbeeld voor de beroepsgroep? Zo zie ik mezelf in ieder geval niet.