Ambulanceverpleegkundige John - 'Ik ben alleen en voel me zo eenzaam dat ik 112 gebeld heb'

Beste lezer.

Disclaimer: Zie FB Ambulanceverpleegkundige in praktijk.

Afgelopen week was ik op de afdeling ouderen psychiatrie van het Jeroen Bosch ziekenhuis i.v.m. een overplaatsing. 

Zodra we de afdeling opkwamen werden we al onthaald met sinterklaasliedjes. Na de overdracht wilde we de afdeling verlaten.

De zangeres van het liedje was echter al dichtbij genaderd en zong opnieuw Zie ginds komt de stoomboot. Ik besloot maar even spontaan mee te zingen. Met een sinterklaasliedje kan tenslotte weinig fout gaan.

Inmiddels werden we gadegeslagen door enkele cliënten van de afdeling. 

We verlieten de afdeling, een collega liep even mee naar beneden om de deur open te maken. Mijn collega vroeg haar met hoeveel personeelsleden ze waren. Te weinig. Er waren veel zieken en dus onderbezetting. ‘Maar ja, we doen het er maar mee. Iemand zal toch voor deze mensen moeten zorgen.’

En dat is precies waar het zorg hart spreekt. We kunnen deze mensen niet in de steek laten. Nog een tandje extra erbij, veel diensten doen, schuiven met diensten. Continue passen en meten om de zorg rond te krijgen. Ik vond de zorg collega er moe uitzien. De last was letterlijk zichtbaar. En wij komen en gaan weer. Natuurlijk worden ook wij belast, maar het staat nog in geen verhouding hoe zorg collega’s in instellingen, ziekenhuizen en thuiszorg, mantelzorg hun werk moeten doen. Ik heb er veel respect voor. ❤️

Dat brengt me bij het verhaal van vandaag.

Niets is wat het lijkt.

We krijgen een melding i.vm een mw. die pijn op de borst heeft.

Gedurende de melding is de verbinding verbroken. Altijd reden tot zorg. Is er een technisch probleem of is iemand buiten bewustzijn geraakt. Politie wordt meegestuurd om evt. de toegang tot de woning te forceren. Het adres komt me bekend voor. Ben ik daar niet al eens geweest? 

Als we de straat inrijden weet ik het weer. De meneer die hier woonde is een tijd geleden dood aangetroffen. Lijkvinding wordt het genoemd. Persoonlijk vind ik het een bijzonder naar en onpersoonlijk woord. 

Wij zijn als eerste ter plaatse. De deur staat al open. Politie is daarvoor dus niet nodig en we informeren de meldkamer. Mw. zit in de woonkamer. Ik zie de hoek waar dhr. destijds dood aangetroffen was. Ik herinner me dat ik mw. zelf ook al tijdens een eerder consult zag. We praten nog even over het verleden en wat er nu aan de hand is. Ik bemerk en herinner me haar mentale en sociale status. Die is als kwetsbaar te omschrijven.

Mw. geeft aan al lange tijd vage pijnklachten op de borst te hebben. Ze is hiervoor recent ook nog opgenomen geweest. Mw. voelt zich eenzaam en heeft sporadisch sociaal contact nu haar man er niet meer is. Er zijn geen andere klachten. 

We bekijken eerst naar de somatiek:

De A is vrij

B: Normopneu ademfrequentie 16, beiderzijds normaal ademgeruis. De saturatie is 98%. Geen crepitaties.

C RR 160/90 sc Atriumfibrilleren met een rustige ventrikelfrequentie 78-86. Het ECG laat behoudens de AF geen bijzonderheden zien.

D: Alert maximale EMV-score. Glucose 7,3 

E: Temperatuur 37 tympaan gemeten.

Allergie: -

Med: NOAC, statines, Bètablokkers, hydrochloorthiazide, metformine

P: AF. Galblaas ok.

E: Bestaande thoracale pijnklachten.

Op het moment dat ik uit wil palperen waar de pijn precies zit, barst mw. onverwachts in huilen uit. We laten het even gaan. Leggen even een hand op haar schouder. Nadien vragen we hoe het zo komt.

Ze zegt: 'Ik heb eigenlijk geen pijn op de borst. Ik ben alleen en voel me zo eenzaam dat ik 112 gebeld heb.' En wat zeg je dan. Ik kan niet boos worden. Eigenlijk geeft het aan hoe deze mw. er mentaal eraan toe is.

We gaan het gesprek aan. Laat haar vertellen waar ze tegen aan loopt. Het overlijden van haar man heeft een grote impact gehad. Ze hebben geen kinderen. Sindsdien komt ze nergens meer.

Wij tonen ons begrip, geven wel aan dat het 112 nummer niet geschikt is om te praten over gevoelens en eenzaamheid. Ik bied aan om het telefoonnummer van de luisterlijn in haar telefoon te zetten, zodat ze 24/7 altijd met iemand kan praten. Ze was niet op de hoogte van deze mogelijkheid. Het schept weer wat perspectief.  In overleg met mw. deel ik mijn overdracht met de huisarts waarin ik aandacht vraag voor de situatie en mogelijkheden

Inmiddels hebben we alles afgekoppeld. Ik zie opluchting bij mw. Ze heeft spijt dat ze 112 gebeld heeft.

Met toch een goed gevoel sluiten we het bezoek aan mw af en melden ons direct weer inzetbaar.  En zo dynamisch is ook weer ambulancezorg. Geen dag hetzelfde. Continue schakelen en aansluiten bij de zorgvraag. En daar zit ook de uitdaging en de voldoening. Als je de juiste zorg op het juiste moment kunt geven.

Niets is wat lijkt.

Wil je geen blog missen, dan ben je van harte welkom op mijn FB-pagina Ambulanceverpleegkundige in Praktijk.

Tot volgende keer en take care. ?

John.