Zuster Toos - 'Ik weet in mijn eigen huis de weg niet meer...'

Er wordt niet opengedaan. Dus haal ik de sleutel uit de kluis en draai ik haar voordeur van het slot. 'Joehoeee inbrekers', roep ik als ik over de drempel stap.

Ze staat midden in de gang met haar rolator totaal ontredderd. Waar is nou toch die wc hoor ik haar mompelen. 'Oh kind, wat ben ik blij dat je er bent, het is weer zover.' Schokschouderend barst ze in snikken uit. 'Ik weet vandaag weer helemaal niks meer.' Ik kalmeer haar. Wijs haar de weg in haar eigen huis en help haar met alles wat er gedaan moet worden. 'Zal deze inbreker eens even een lekker bakkie voor ons zetten', zeg ik. En haar ogen lichten op 'Heeeerlijk.' Het komt uit het puntje van haar tenen.

Als we samen aan een bakkie zitten, vertelt ze dat ze gaat verhuizen en weer komen de tranen. 'Ik weet in mijn eigen huis de weg niet meer... Ik weet nog maar één ding en dat is dat ik niets meer weet', zegt ze.

Hoe moet dat nou straks in het nieuwe huis? Ook daar weet ik niks. En daar is weer die ontredderde blik. Ik benoem de voordelen die het voor haar heeft om intramuraal te gaan wonen. En ik kom natuurlijk een keertje een bakkie bij u doen hè als u straks in uw nieuwe huis woont. 'Beloof je dat echt?', vraagt ze en ze pakt mijn hand. 'Ja, natuurlijk.' Ik krijg een dikke kus op mijn hand. 'Dan weet ik vandaag twee dingen', zegt ze. 'Dat ik niets meer weet EN dat jij een bakkie komt doen in mijn nieuwe huis...' En mocht ze dat tegen die tijd per ongeluk niet meer weten, dan zorg ik ervoor dat ik het niet zal vergeten!