Zuster Marieke: 'Ik heb nog nooit zo’n bleek kindje gezien, ze valt weg tegen het laken waar ze op ligt'

Met stevige passen loop ik naar de ruimte waar het toestel staat en stap vervolgens de lift in. Direct daarna heb ik even een black-out want in mijn adrenaline-rush druk ik op het knopje van de 2e etage. Daar ben ik al. Een verdieping lager stap ik de lift uit en bedenk me dan dat ik even helemaal de weg kwijt ben. Shit. Ik kijk de uitgestorven gangen in, op zoek naar een bordje. Daar is mijn redding. Een medewerker van de roomservice staat als een wonder opeens aan het einde van de gang. Ik roep dat ik zijn hulp nodig heb. Hij leidt me via allerlei deuren naar het OK-complex, het is elf uur ‘s avonds en het is er uitgestorven.

Dan opeens moet ik abrupt stoppen. Voor mij twee mensen van de röntgenafdeling met een apparaat om een foto van de longen van het kindje te maken. Ongeduldig wacht ik buiten. Ik merk opeens dat ik in mijn witte uniform zomaar het OK-complex opgelopen ben. Ach, denk ik, dit is een noodgeval, ik ben er nu toch al.

Ik merk dat er iemand naast me staat. Het is de vader van het kindje. Aangekleed in een witte overall staat hij tegen een witte muur. Ik zie hem bijna niet, zo bleek ziet hij. Maar het valt in het niet bij wat ik aantref als ik de opvangruimte binnenloop.

Middenin de ruimte staat de opvangtafel. Eromheen een leger van mensen: de neonatoloog, twee assistenten kindergeneeskunde, twee collega’s van de obstetrie en mijn collega van de neonatologie. In het bed een meisje. In de tussentijd is er al een hoop met haar gedaan. Ze heeft een navellijn gekregen en een beademingstube waarmee ze door de neonatoloog op de hand beademd wordt. Haar hart is met behulp van hartmassage en medicatie weer op gang gebracht. Het meisje is witter dan wit. Ik heb nog nooit zo’n bleek kindje gezien. Ze valt weg tegen het laken waar ze op ligt.

Met een harde klik worden de koppelstukken voor zuurstof en perslucht in de muur gestoken. We sluiten de beademingsmachine aan en ik zorg dat de instellingen goed staan. Samen met de neonatoloog fixeer ik de tube met de pleisters die ik heb meegenomen. Mijn collega geeft ondertussen medicatie aan het meisje. Vol ongeloof kijk ik naar het tafereel en besluit dan de ruimte weer te verlaten. Mijn taak zit erop. Een beetje beduusd kom ik weer boven op de afdeling. Het kindje zal zo vanaf de OK worden meegenomen door het opgeroepen NICU team. Op de IC zal ze voor 72 uur worden gekoeld tot een temperatuur van 33,5 graden Celsius. Op deze manier wordt de schade die is ontstaan na haar zuurstoftekort hopelijk zoveel mogelijk beperkt. Na die drie dagen volgt een spannende periode van opnieuw op temperatuur komen (hopelijk zonder epileptische aanvallen) en een belangrijke MRI om te zien of er hersenschade zichtbaar is.

Ruim een week later zie ik op de afdeling opeens een bekend gezicht, maar ik kan het niet helemaal plaatsen. Dan opeens dringt het tot me door. Het is de vader van het kindje. Trots loopt hij met een wiegje over de gang. Tegelijkertijd zie ik pijn en verdriet in zijn ogen. Maar ze zijn terug. Het meisje lijkt verrassend goed hersteld te zijn van haar oneerlijke start. Uiteindelijk kunnen we nu nog niks over haar toekomst zeggen, maar enkele dagen later verlaat het gezinnetje de afdeling, veilig op weg naar huis.