Zuster Marieke - 'Alles wat ik op dat moment uit handen kan laten vallen, moet wachten of draag ik aan collega’s over'

Met de regie-telefoon op zak kun je voor van alles gebeld worden. De secretaresse die doorgeeft dat ouders nog een huisarts moeten opgeven, de apotheek die wil weten of een bepaalde order klopt, het lab om een afwijkende uitslag door te bellen, collega’s met vragen. Af en toe kan dat ding roodgloeiend staan en moet ik me tegenover ouders verontschuldigen dat ik wéér een telefoontje krijg.

Maar dan zie ik het nummer van de kinderarts verschijnen. ‘Ik sta nu op OK, er is een sectio gedaan en het kindje heeft extra ondersteuning nodig.’

Alles wat ik op dat moment uit handen kan laten vallen, moet wachten of draag ik aan collega’s over. Ik loop naar de kamer die spoed-klaar staat. Ik sluit de CPAP machine aan, zet de monitor aan en controleer alle instellingen en spullen die klaar liggen nog eens. Inmiddels kan ik dit proces dromen, maar de adrenaline komt toch altijd nog even omhoog. Het is telkens afwachten hoe het kindje het doet waarmee de kinderarts straks gaat komen.

Vanuit de kamer hoor ik de herkenbare piepjes van het apparaatje op de transportcouveuse die de hartslag en saturatie van de baby in de gaten houden. Een paar seconden later rolt de couveuse naar binnen, begeleid door de kinderarts, verpleegkundige van de verloskamers en een beduusde vader.

Samen met een collega starten we de zorg op. Snel even wegen – ‘Vader! Maakt u een foto?!’ en dan door naar de opvangtafel. Routineus werken we samen. Het jongetje ligt ondertussen hard te werken voor zijn ademhaling, hij heeft het nog even niet zo makkelijk. Al vlug hebben we alles geïnstalleerd en leggen we het jongetje op zijn buik zodat hij wat makkelijker kan ademen. Langzaam verdwijnen de meeste mensen en spullen uit de kamer en blijf ik alleen achter met de vader aan het bed van zijn pasgeboren zoon. Rustig leg ik uit wat we allemaal gedaan hebben en hoe we alles in de gaten houden. Al die tijd is vader wat op de achtergrond gebleven en zat hij verbouwereerd op de bank toe te kijken. Hij durfde het nog niet aan dichtbij te komen. Nu de rust wat is wedergekeerd zit hij toch aan het bed van zijn zoon en heeft hij inmiddels zijn grote hand op de rug van het jongetje liggen. Zachtjes praat hij tegen hem. Een bezorgde blik in zijn ogen.

Na een poosje is moeder stabiel genoeg om ook naar de kamer te komen. Zij heeft haar kindje alleen nog maar gedurende een paar seconden gezien. Ze oogt vermoeid terwijl ze de kamer op wordt gereden, maar zodra ze haar zoon ziet liggen zie ik haar ogen oplichten. Direct daarna een bezorgde blik – hij ziet er zo zielig uit met al die toeters en bellen. Is dat mijn kind? Gaat alles wel goed? Nogmaals vertel ik alles wat we hebben gedaan en hoe goed het jongetje het inmiddels al doet. Vader kan deze uitleg prima nog een keer gebruiken – die was alles volgens mij alweer vergeten.

En dan volgt voor mij het mooiste moment. Zelfs met al die toeters en bellen leg ik het jongetje bij zijn moeder op haar blote borst. Een gelukzalige glimlach verschijnt op haar gezicht. Ze slaakt een diepe zucht. Dit is zoals het hoort te zijn. Een gezinnetje van drie met een glunderende vader die naar zijn vrouw en kind kijkt. En ik? Ik kijk vanaf een afstandje toe.