Zo maar een dag op de trauma-afdeling: ‘Zijn schoonmoeder stak hem met een schroevendraaier’

‘Als ik aan mijn dienst begin ligt mijn eerste patiënt, een 18-jarige jongen, stilletjes in bed. Hij is in shock en heeft geen behoefte om te praten. Niet zo vreemd, want gisteravond laat is hij van de straat geplukt, nadat hij zelf 112 had gebeld. Even daarvoor was hij met een schroevendraaier in zijn zij gestoken. Door zijn schoonmoeder... Bloedend vluchtte hij het huis uit. De politie komt langs om met hem te praten.

Wit koppie

Mijn tweede patiënt is net geopereerd. Wat is er gebeurd? Ze kreeg de punt van dambord in haar oog! Mijn fantasie slaat op hol. Kon haar tegenspeler niet tegen zijn verlies? Ik vraag het niet, want ze keek net in de spiegel en zag dat haar gewonde oog de verkeerde kant op wijst. Met een wit koppie van de schrik zit ze in bed. Gelukkig zegt de chirurg dat het bijtrekt.

Ongelukje?

Soms voel je aan je water dat er iets niet klopt. Een 60-jarige vrouw komt binnen. Haar arm is uit de kom en op twee plekken gebroken. Ze heeft ook een blauw oog, duidelijk al wat ouder. Ze was met haar kleinkind in de tuin aan het spelen en kwam ongelukkig ten val, vertelt ze. Nu kijkt ze schichtig naar de gang waar haar man tegen een collega staat te schelden, hij wil haar dossier inzien, en wel nu! Gelukkig hebben we een zerotolerancebeleid en wordt hij naar beneden begeleid om af te koelen. 

Meegesleurd door bus

En dan hebben we nog de jonge modeontwerpster die op haar scooter naar de zaak vertrok. Twee straten van huis werd ze door een bus geschept en honderd meter meegesleurd. Ze heeft zo’n beetje alles gebroken wat je kunt breken en kan niet zelfstandig naar de wc. Ik zie dat ze dat misschien nog het ergste vindt. Vanmorgen was het nog een doodgewone werkdag en nu ligt ze hier, hulpeloos.

Hartverscheurend

Ook de jongen die met een gecompliceerde voetbreuk is binnengebracht, moet wennen aan zijn nieuwe werkelijkheid. Samen met zijn vriendin was hij op weg naar een hardloopwedstrijd. Even zijn mobieltje checken en daar lag hij. Het komt goed zegt de arts, maar of hij zijn voet straks nog goed kan afwikkelen is wel de vraag. Fietsen kan nog prima, maar hardlopen wordt lastig. De jongen begint hartverscheurend te huilen, gelukkig is zijn vriendin er om hem te troosten.

Daar lig je…

Op het einde van mijn dienst wip ik nog even langs bij de vriendelijke 52-jarige man die gisteren werd opgenomen. Ik had zo met hem te doen. Hij woont alleen en is van de trap geduikeld nadat hij een fles wijn achterover had geslagen. Doodsbang lag hij daar, hij kon zijn voeten niet bewegen. Gelukkig had hij zijn telefoon op zak waardoor hij 112 kon bellen. En nu ligt hij hier met vier kapotte wervels en een gebroken arm, voorlopig gaat hij niet naar huis.

Ik wel, morgen weer een dag. Wat zal die brengen?

Nooit meer hetzelfde

Eenmaal thuis komt het pas echt hard binnen. Voor veel mensen die ik vandaag heb verzorgd, zal hun leven nooit meer hetzelfde zijn. Een heftig idee, maar tegelijkertijd vind ik het mooi dat ik een klein steentje kan bijdragen om het iets draaglijker voor ze te maken. Alleen al door er simpelweg te zijn en te luisteren. Met die gedachte kan ik dit werk lang volhouden.’

Om de privacy te beschermen zijn namen en situaties gewijzigd.